Οι Μοιραίοι.

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισές

(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές˙

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,

να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτυούσε καταγής.

Ω! πόσο βάσανα μεγάλο

το βάσανο είναι της ζωής!

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα,

και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!

Ω! της αυγής κροτάτη γάζα,

γαρούφαλα του δειλινού,

λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενού ο πατέρας δέκα χρόνια

παράλυτος, ίδιο στοιχειό˙

τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα

στο σπίτι λυώνει από χτικιό˙

στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη

κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,

όπου μας έβρει, μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα!

                              (Κώστας Βάρναλης) 

Υστερόγραφο

Ανθρώπινη!!!!!!! γνώμη μου, κάτι που διάβασα πριν από χρόνια.

¨«Μην περιμένεις να γίνει το «θαύμα», γίνε εσύ το «θαύμα».¨

                                                         Φιλικά, Διομήδης