Λαβωμένο Ξωτικό...

Χαμένος... στη μαμ-ύχλη!

Βγήκα κυνήγι γι’ άλλη μια φορά… Αντί για μάγισσες ή νεράιδες όμως…
Θα μαζέψω μαμάδες! Όχι οποιεσδήποτε μαμάδες όμως- αν & λίγο ή πολύ μοιάζουν μεταξύ τους-, θα μαζέψω αγορομαμάδες. Πρόκειται για συγκεκριμένο είδος μαμάς, που έχουν
τ’ αγόρια τους πάνω απ’ όλα… Μη βρέξει & μη στάξει- που λένε. Και τα’ αγοράκια τους…
που μεγάλωσαν στα πούπουλα… Έγιναν άντρες! Τι κρίμα… αφού θα προτιμούσαν  να μείνουν μόνιμα, εκείνα τα μικρά κρεμασμένα απ’τη φούστα τους αντράκια. Δεν τους αρέσει καθόλου η ιδέα. Έτσι, κάνουν ότι μπορούν για να καθυστερήσουν την κατά τα’ άλλα φυσιολογική αυτή ανάπτυξη… Κάποιες φορές το πετυχαίνουν, κάποιες όχι. Τις περισσότερες φορές όμως, η ζωή του γιου τους πηγαίνει στράφι, αφού… δε μπορεί να χαλάσει χατίρι στη μαμάκα! Και ψάχνει μια κοπέλα να της μοιάζει ή να την εγκρίνει η ίδια. Το τελευταίο φαντάζει σχεδόν αδύνατον & η ελπίδα να βρει μια σύντροφο που να του ταιριάζει μηδαμινή… Δε θα τον αφήσει η μαμά! Αλλιώς κινδυνεύει να τον χάσει. Είναι προτιμότερο λοιπόν, να χάσει τα νιάτα του & όταν μεγαλώσει αρκετά- ποτέ δηλαδή- τότε βλέπουμε… Θα μεγαλώσουν πρώτα οι μαμάδες & όταν νιώσουν την ανάγκη για εγγονάκι- καινούργιο παιχνιδάκι- θ’ αρχίσουν τις πιέσεις! Με λίγα λόγια, κι εκείνες δε ξέρουν τι θέλουν! Να τους αφήσουν να κάνουν οικογένεια ή όχι. Και το διχασμένο αυτό συναίσθημα περνάει & στο παιδί τους… Δε ξέρει αν θέλει να ζήσει ή όχι… Βρίσκεται σε σύγχυση! Μια σύγχυση που τον  οδηγεί στο πουθενά με φόρα... Ασυγκράτητη!
Θα γίνω καλή νεράιδα του παραμυθιού λοιπόν & θα φτιάξω μια ομίχλη- αντίδοτο στις μαμάδες- παίρνοντας κάτι από εκείνες(ίσως μια ανάμνηση). Και όταν τη φτιάξω, θα καλύπτω μ’αυτή τα αγόρια, για να μην τα βρουν… Έτσι θα μπορούν να ζήσουν όπως θέλουν τη ζωή τους.
Αρκεί να μείνουν… Χαμένοι στη μαμ-ύχλη!

Από το Λαβωμένο Ξωτικό

----------------------------------------------------------------------------- 

Σαν τη βροχή...

Χειμώνιασε και ξαφνικά το τοπίο γύρω μου άλλαξε…
Το γαλάζιο τ’ ουρανού, διαδέχονται τώρα οι γκρίζες αποχρώσεις από τα σύννεφα που τον ζωγραφίζουν… Και μαζί μ’ εκείνον, μοιάζει να ζωγραφίζουν κι εμένα!
Προσπαθώ να καταλαγιάσω λίγο τη φόρα τους- καθώς μπαίνουν στη ψυχή μου & της δίνουν τη μορφή- το σχήμα τους… Νιώθω λοιπόν, σα να κόβω την έμπνευση ενός καλλιτέχνη. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!!! Αν τα αφήσω ανεξέλεγκτα, θα συνεπάρουν το είναι μου… Και θα χαθώ!!! Αφήνομαι λοιπόν να με παρασύρουν, μέχρι το σημείο που θέλω εγώ… Μέχρι εκεί που νιώθω ασφαλής! Μέχρι την άκρη του ονείρου… Ίσα~ ίσα να πάρω λίγο χρώμα για να το βάλω στη ζωή μου. Η παλέτα του ονείρου έχει πάνω της πανέμορφα χρώματα! Αφού διαλέξω λοιπόν το δικό μου χρώμα… Θα επιστρέψω… Το Ακρόνειρο όμως θα είναι εκεί & θα με περιμένει! Μέχρι την επόμενη φορά, που θα κυλήσω από κάποιο σύννεφο… Σαν τη βροχή!

Από το Λαβωμένο Ξωτικό


-----------------------------------------------------------------------------

 Του χωριού, τα καμώματα... 

Μεγάλωσα, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, στη Τσιμεντούπολη που τη λένε-ακόμα- Αθήνα.
Η νοσταλγία του χωριού όμως, ήταν πάντα ζωντανή μέσα μου… Πήγαινα μόνο τα καλοκαίρια & με περιορισμούς (στον τόπο & το χρόνο). Παρ’όλ’αυτά, κάθε φορά γέμιζα την καρδιά μου με εικόνες & συναισθήματα… Και αυτό ήταν που χρειαζόμουν πραγματικά! Μεγαλώνοντας βρέθηκα σε διάφορα μέρη & η εποχή δε με απασχολούσε πια. Είχα την τύχη να βρεθώ 2-3 φορές σε μαχαλά- πηγαδάκι(κυρίως γυναικών). Και  αφού έζησα το χωριό αρκετά & το γνώρισα(παραγνωριστήκαμε για την ακρίβεια)… Άρχισε τα γνωστά καμώματα… Καταστάσεις & νοοτροπίες που το είναι μου δεν αντέχει! Ένιωθα ότι φταίω που δε γεννήθηκα άντρας, μιας και η λέξη γυναίκα δεν είναι συνώνυμη με τον άνθρωπο. Και αφού μου ήταν αδύνατο να συμβιβαστώ με τη φύση μου… Δε μπορούσα να συμβιβαστώ & με τη λογική του: Και τι έγινε που ο αδερφός τον αδερφό σκοτώνει; Τι πειράζει που ο παππούς ασελγεί στην ανήλικη εγγονή του; Και οι γονείς που καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών τους;… Αν δεν το μάθει το χωριό, όλα καλά! Δε συνέβη τίποτα! Έλα όμως, που συνήθως υπάρχει μια κουτσομπόλα γειτόνισσα- χασομέρισσα- γλωσσού, που έχει στήσει αυτί πίσω από την κουρτίνα του παραθύρου της! Τελικά ισχύει το… Ουδέν κρυπτόν υπό το μάτι της γειτόνισσας! Αφού την επόμενη μέρα το έχει μάθει το μισό χωριό(κι αυτό γιατί δεν πρόλαβε να ενημερώσει & το άλλο μισό). Τώρα αν είσαι άτυχος & το χωριό σου είναι μικρό… Καλύτερα να βρεις μέρος να κρυφτείς! Και αν δε βρεις καμιά καλή κρυψώνα… Υπάρχει η λύση της πόλης, όπου θα είσαι…
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Από το Λαβωμένο Ξωτικό

-----------------------------------------------------------------------------

Φολιάστε τους...!!!

Ορισμένοι άνθρωποι… δεν έχουν τι να κάνουν και ξεσπούν το σαδισμό τους στους πιο αδύναμους, που είναι φυσικά… τα ζώα! Αφού η καταπίεση που ασκούν στα μέλη της οικογένειάς του(κυρίως στα παιδιά), δεν τους δίνει πλέον ικανοποίηση και ηδονή… Προσπαθούν να βρουν αδυναμία γύρω τους… Δε ξέρουν τι τους φταίει- ή μάλλον ξέρουν…-, είναι αγάμητοι ή ακόμη χειρότερα… Κακογαμημένοι! Δοκιμάζουν να πουλήσουν την εξουσία τους στους ανθρώπους, όμως κανείς δεν αγοράζει & τους μένει η πραγμάτια αμανάτι! Έτσι ξεσπούν στα ζώα, που είναι ανυπεράσπιστα απέναντι στην ανθρώπινη πονηριά & κακία. Όσο και να θέλει κάποιος, δεν μπορεί να τα προστατέψει απ’ όλους αυτούς(τους ατσαλάκωτους, βουβούς και νοικοκύρηδες!)… Η αρρωστημένη φαντασία τους, ξεπερνά κάθε όριο!!! Δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους… Τα καημενούλια θα υποστούν κάθε είδους ή θα θανατωθούν στη πρώτη ευκαιρία. Και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή, που ένα άδολο μυαλό, θα ευχηθεί να πάθουν κακό(όσοι προκάλεσαν κάτι τέτοιο…). Εγώ όμως, έχω μια καλύτερη πρόταση, σαν απάντηση σε όλους αυτούς τους μικρόνοους… Φολιάστε τους!!!

Από το Λαβωμένο Ξωτικό

-----------------------------------------------------------------------------

 Ο κλέψας... το κλέψαντος!!!

 

 

Όλοι, λίγο- πολύ έχουμε χάσει κάτι δικό μας(κάτι αγαπημένο…). Η απώλεια είναι κι αυτή μέσα στη ζωή. Τι γίνεται όμως, όταν γνωρίζεις ότι κάτι που έχασες το πήρε ο… (τάδε);
Να του το ζητήσεις; Δεν πρόκειται να παραδεχτεί ότι το πήρε… Χωρίς αποδείξεις, δεν κάνεις τίποτα! Αλλά και αποδείξεις να έχεις, είναι ικανός να σε βγάλει τρελό ή να σου πει πως δεν έχει ιδέα πως βρέθηκε σπίτι του αυτό που έχασες… Μάλλον θα πήρε τα πόδια του- ή αν δεν είχε, θα έβγαλε πόδια- και θα πήγε μόνο του! Και φυσικά, δεν έχει καμία σημασία τι ήταν αυτό που χάθηκε ή η αξία του(υλική ή συναισθηματική). Το θέμα είναι ότι γυάλιζε και αφού η αντανάκλαση του χτύπησε στο μάτι του άλλου… Σε κάθε περίπτωση, δε θα βγάλεις άκρη! Αν τύχει βέβαια να δεις τα κλεμμένα, μπαίνεις σε δίλημμα… Να τα πάρω; Κι αν τα πάρω, θα είμαι κλέφτης; Δε ξέρω αν θεωρείται κλεψιά, το να πάρεις- από τον κλέφτη-
αυτό που σου έκλεψε… Ούτε ποιος απ’ τους δύο είναι ο κλέφτης στην πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι ότι με τέτοιου είδους ανθρώπους, το μόνο που σε σώζει είναι το σοφό… Ο κλέψας του κλέψαντος!

 

Από το Λαβωμένο Ξωτικό

 

  

 -----------------------------------------------------------------------------

Παιχνιδοδαγκώματα...

Μια όμορφη & βροχερή ημέρα… Είπα ν’ακολουθήσω τη μελαγχωλία μου & να κάνω μια βόλτα. Στη γωνιά του δρόμου όμως, με περίμενε μια παράξενη εμπειρεία. Συνήθως, στις βόλτες μου πιάνω φιλίες μεκάθε ζωντανό οργανισμό… Κυρίως τετράποδα γλυκήτατα πλασματάκια, που το μόνο που θέλουν είναι λίγο φαγητό, νερό & δε λένε ποτέ όχι σε μερικά χαδάκια. Έτσι, στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, συνάντησα έναν παλιό γνώριμο… Ένα μαύρο, αδέσποτης φύσης & σκυλίσιας ράτσας φίλο, που με ακολουθούσε αργά με την παρέα του. Λίγο πιο κάτω, μερικά μέτρα από τη στάση, είδα το λεωφορείο & αποφάσησα να τρέξω να το προλάβω. Τότε, ξαφνικά, αισθάνομαι κάτι να με τραβάει απ’το πατζάκι & χάνω την ισορροπία μου. Δε χρειάστηκε πολύ, για να καταλάβω πως ο αλανιάρης φίλος μου, ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Θα ήθελα πολύ, να μην αναλώνομαι στην καθημερινότητα & να έχω στη διάθεσή μου το χρόνο να μείνω μαζί του & να παίξουμε… Ποιος ξέρει; Ίσως και να τον έχω… Ίσως τον  αποκτήσω… Στο μέλλον!

Από το Λαβωμένο Ξωτικό

-----------------------------------------------------------------------------