....... προς τον Χρήστο

Φίλε μου καλέ, κι αγαπημένε…

Μέσω του Ιστολογίου προσπαθώ να ομορφύνω & τον δικό σας κόσμο…

Να τον μπολιάσω με την «δική μου γνώση».

Να σας κάνω να προβληματιστείτε, σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητά σας.

Την πνευματική & σωματική σας υγεία.

Να ξεφύγετε από τις μικροαστικές συνήθειες που σας «κλέβουν» ύπουλα πολύτιμο-δημιουργικό χρόνο απ’ τη ζωή σας.

Να γλυτώσετε, από τον άκριτο μιμητισμό, που σας κρατάει στάσιμους, καταδικάζοντας κι αυτούς που «εξαρτιούνται από εσάς» στο να μην εξελιχθούν στη ζωή τους.

Προσπαθώ να σας κάνω να καταλάβετε, αυτό που οι άλλοι σας κρύβουν:
το ότι «Η γνώση είναι δύναμη.»

ΥΓ. Το μόνο που ζητάω, από όλους εσάς εκεί έξω, είναι, το να μάθετε να βάζετε την ΛΟΓΙΚΗ πριν από τον προσωπικό σας ΕΓΩΪΣΜΟ. Να μάθετε δηλ. να ακούτε… - επεξεργάζεστε… - & να βγάζετε συμπεράσματα (αφού πρώτα εξαντλήσετε & αυτό που ονομάζεται «δεύτερη σκέψη»). Να κατορθώσετε να ξεφύγετε από την κατάρα της γρήγορης απάντησης.

Έχω ζήσει… & ξέρω πολλά που δεν ξέρετε (& που πιθανόν δεν θα μάθετε).

Έχω στερηθεί πολλά, που σ’ εσάς χαρίστηκαν τόσο εύκολα, ώστε να μην μπορείτε να τα εκτιμήσετε στο βαθμό που τους πρέπει, για να αποδώσουν στο μέγιστό τους.

Ποτέ μου δεν υπήρξα χορτάτος σε τίποτα -στην καλύτερη των περιπτώσεων ήμουν μισοχορτάτος- κατάσταση που βοηθάει στο να μπορείς να σκεφτείς σοβαρά, σοβαρότατα & σε βάθος το κάθε τι που σε περιβάλλει.

Έζησα στο χωριό, στην πόλη… Μετακινήθηκα, για χρόνια με αστικές συγκοινωνίες, με ποδήλατο… (Κινδύνεψε η ζωή μου.). Δούλεψα σε πολλές δουλειές… ακόμη & κάτω από άθλιες & απάνθρωπες συνθήκες: τόσο ως προς την αμοιβή όσο & ως προς το περιβάλλον εργασίας (δακτυλογραφήσεις, μεταφορές, διαμοιρασμό φυλλαδίων πόρτα-πόρτα, φορτοεκφορτώσεις κρεάτων & σε ιχθυόσκαλα, στήσιμο συναυλιών, οικοδομή, σε συνεργείο μέρους εργασιών κατασκευής φυλακών…).
Βάση των σπουδών μου, «ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ»… ποτέ μου όμως δεν είχα την πολυτέλεια, για εύλογους λόγους -οικονομικούς, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- να ασχοληθώ με το επάγγελμά μου. Κουράστηκα τόσο πολύ, αλήθεια, όλα αυτά τα χρόνια, από αυτόν τον αγώνα επιβίωσης. Έμαθα όμως έτσι, να ξεχωρίζω & εκτιμώ, την πραγματικά αληθινή ξεκούραση.

Ξέφυγα, για πάντα, απ’ το νομίζω & να έχω αμφιβολίες σε πολλά θέματα που αφορούν την καθημερινότητα μας. Δεν νομίζω, ΓΝΩΡΙΖΩ. Και ότι δεν καταλαβαίνω, δεν το θεωρώ λάθος ή περιττό, παλεύω να το κατανοήσω μελετώντας το… έως ότου βρω τα καλά του, που θα μπορούσαν να μου φανούν χρήσιμα στη ζωή μου.

ΟΧΙ

δεν είναι ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ το να γράφεις, προσπαθώντας να χαρίσεις γνώση…
που θα καλυτερεύσει την ζωή όσων θέλουν πραγματικά να μάθουν να ζουν.

ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ είναι

Το να χάνεις τον χρόνο σου παρακολουθώντας γλυκανάλατους (για να μην πω άθλιους) αγώνες επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ελπίζοντας ότι θα υπάρξει & μια στιγμή, μια φάση που θα αξίζει. Θα σου προσφέρει το συναίσθημα της συγκίνησης. Αλλά & πάλι δεν θα σου προσφέρει γνώση ζωής, γνώση ικανή να σε βοηθήσει  να λύσεις με τον καλύτερο τρόπο τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητά σου. Γνώση που θα σε βοηθήσει να είσαι υγιής & σε όλα σου αξιοπρεπής, ως τα βαθειά σου γεράματα.

Γνώμη μου

Διομήδης