Εγώ κι εσείς (τα φιλαράκια μου).

«Η Ζωή μου ένα βιβλίο.»

Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περίπου, είχα την επιθυμία να κάτσω να διαβάσω βιβλία. Ποτέ όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία αυτή  (για να είμαι πιο σαφής & ακριβής στα λεγόμενά μου, δεν μου επετρεψε η καθημερινότητα που είχαν «χτίσει» για μένα οι δικοί μου). Δεν είχα έναν χώρο κατάδικό μου, δεν επένδυσαν στο να έχω την βιβλιοθήκη μου, είχαν ξεκινήσει την ζωή τους θύματα της ημιμάθειας & του καιροσκοπισμού των δικών τους, μετά το πρώτο λάθος ακολούθησε το δευτερο, το τρίτο... Δεν τους έμοιασα όμως κι αυτό είμαι που μετράει. Το κορυφαία στιγμή της αντίδρασής μου ήταν όταν αρνήθηκα το προξενιό που μου πρότεινε η μάνα της μάνας μου που το σχεδιαζαν με την αδερφή της. Προξενιό, που απ’ ότι μου είπε, θα μου πρόσφερε όλα όσα μου έλειπαν (για χρήματα μιλάμε) & θα με έκανε έναν σωστό οικογενειάρχη (εμπόρευμα για πώληση όπως το είδα εγώ τότε). Βέβαια η κοπέλα είχε ένα μικρό προβληματάκι, μα εγώ φτωχός...  Δεν ήταν καμιά ξετσίπωτη, αφού ήταν & παρθένα μάλιστα, με διαβεβαίωσε (εδώ σας επιτρέπω να γελάσετε, όπως έκανα κι εγώ τότε.). Αφού είχα το θράσσος να είμαι αντιδραστικός & να γλυτώσω, από εκείνο το περιστατικό που θα είχε καταστρέψει τόσο την ζωή μου όσο & την διή της (όποιος διαθέτει έστω & λίγη στοιχοιώδη εξυπνάδα μπορεί να καταλάβει, πιστεύω, ότι η πραγματική αγάπη άρα & ανθρώπινη συνεργασία σε ένα ζευγάρι δεν μπορεί να επιτευχθεί με συμβόλαιο των «κηδεμώνων».)

Αφού λοιπόν δεν διέθετα χώρο, ηρεμία & χρήμα ώστε να μπορώ να διαβάσω βιβλία άρχισα να παρατηρώ το τι συμβαίνει τριγύρω μου. Περιττό να πω ότι έφριξα, με την ιποκρισία, την ομορφωσια & την τατάντια των πράξεων των δήθεν ανθρώπων, των δήθεν ευτυχισμένων οικογενειών (συγγενών & μη). Κατέληξη στο συμπέρασμα ότι οι εννιά στους δέκα άνθρώπους το μόνο που διαθέτουν είναι η βιτρίνα που προβάλουν ως προσωπικότητα στις καθημερινές τους συναναστροφές. Δάσκαλοι όλοι τους στην υποκρισία, στο ψέμα, σε 7777777 άσχημα  συναισθήματα που καταντούν την ζωή τους δήθεν ζωή. Που το αντιλαμβάνοντε οι περισσότεροι από αυτούς μα που η δύναμη της συνήθειας, που είναι το χειρότερο ναρκωτικό () δεν τους αφήνει να ξεφύγουν, να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, να την κάνουν πιο αληθινή & Ανθρώπινη!!!!!!!

Αυτό το βιβλίο μελετάω καθημερινά από τα εφτά μου περιπου χρόνια, σε κάθε του σελίδα βλέπω ξανά & ξανά τα ίδια ψέματα, τις ίδιες ασχήμιες που οδηγούν ΠΑΝΤΑ στον ίδιο προοριμό, σε δυδτυχισμένους μισούς ανθρώπους. Ανθρώπους κουρασμένους, αχόρταγους, εγωϊστές, μικροπρεπής... Ανθρώπους που δεν τιμούν όλους αυτούς τους μεγάλους Ανθρώπους που πρόσφεράν ανα τους αιώνες όλη τους την ζωή προσπαθώτας να χαρίσουν την γνώση, που πρόσφεραν ακόμη & την ίδια τους τη ζωή σε αρκετές εκ των περιπτώσεων.

Από τότε που ξεκίνησα να μελετάω το βιβλίο αυτό που θα μπορούρε κάλλιστα να ονομαστεί «άνθρωποι ζωντανοί νεκροί, άνθρωποι θύματα των λίγων, άνθρωποι δήθεν.» & κοντεύω πλέον να φτάσω στην έβδομη εφταετία της όχι δήθεν -όπως του όχλου όπως τον έχουν καταντήσει κάποιοι- ζωής μου. Αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή να δώσω όλη αυτή τη γνώση σε όλους όσους δεν θεωρούν τον εαυτό τους έρμαιο στις προσταγές των δήθεν μεγάλων ανθρώπων, δεν σκοπεύουν να αφεθούν στην παρακμή του αγύρτη που λέγεται συνήθεια, που θέλουν να διεκδικήσουν να ζήσουν μια ζωή αληθινή!!!!!!! & το δικαίωμα του να είναι πραγματικά ολοκληρωμένοι & πάνω απ’ όλα πραγματικά ευτυχισμένοι!!!!!!! Ας επιλέξουν ότι θεωρούν αυτοί γνώση, -απ’ τις άπειρες αλήθεια σελίδες σκεψεών μου που θα ακολουθήσουν στην πορεία- ας μου εκθέσετε την γνώνη σας για το τι λείπει ώστε όλα να έχουν την αρμονία που τους πρέπει ώστε να πλεύσουμε στην ουσία της ανθρώπινης ζωής.

ΥΓ. Δεν επιθυμώ να γίνω αφέντης μα ούτε & σκλάβος κανενως, θέλω να Ζήσω Ζωή ελεύθερη & πραγματικά Ανθρώπινη. Ίσως χρειαστεί να θυσιάσω όλη μου τη Ζωή σε αυτή την προσπάθεια, ίσως & να έχω φτάσει ήδη μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, ίσως & να είμαι πάρα μα πάρα πολύ κοντά & το μόνο που χρειάζομαι να είναι οι γνώμες-συμβουλες κάποιον από εσάς εκεί έξω ώστε μπορέσω να υπερπιδήσω το τελευταίο αυτό εμπόδιο που φαντάζει ίσως βουνό στο υποσυνείδητό μου, ίσως...

Σας προσκαλώ να διαθέσεται λίγο από τον χρόνο σας, να διαβάσεται τα γραφόμενά μου, μην ενθουσιαστήτε από αυτά παρά μό νο από την συνέπεια της συνέχειας με τα επόμενα τους στο χρόνο. Ο ενθουσιασμός ανήκει στα παιδιά που εξαρτιούντε πλήρως από τις αποφάεις των άλλων. Εμείς θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας, να κάνουμε το δυνατόν τα μικρότερα λάθη, να ωριμάσουμε μεχρι εκεί που πρέπει & να επιλέξουμε ότι είναι προτιμότερη η μοναξιά από την κακή ή ακόμα & την μέτρια παρέα.

Υπάρχουμε για μας, δεν υποτασσόμαστε σε κανέναν επιτήδιο -πρώην θύματος...- που έχοντας αποκτήσει την γνώση της εξαπάτησης από τον αφέντη του, την χρησιμοποιεί ώστε να γίνει δικός μας θύτης.  

Δεν προσπαθούμε να ιδρύσουμε κάτι για να γίνουμε γνωστοί, δεν θα καταντήσουμε ματαιόδοξοι εμείς, παρατηρούμε, μελετάμε, αντιλαμβανόμαστε, απορρίπτουμε τα άσχημα τα ξεπερνάμε ώς εμπειρίες, αγκαλιάζουμε τα όμορφα & πορευόμαστε μαζί τους. Για μια Ζωή πραγματικά Ανθρώπινη!!!!!!!