Τι είναι αυτό που κάνει την ζωή να διαφέρει από τον άψυχο κόσμο σκέφτομαι; Τι είναι αυτό που με κάνει εμένα που ζω στην σφαίρα του έμψυχου κόσμου να διαφέρω από το άψυχο τραπέζι στο οποίο ακουμπώ την άψυχη κούπα του καφέ που απολαμβάνω; Μήπως το άψυχο τραπέζι μου συνήθιζε να είναι ζωντανό κάποτε; Υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις ανάμεσα στη ζωή και στην μη ύπαρξη; Ή καταστάσεις στις οποίες οι νόμοι της ζωής «λυγίζουν». Βαριά ερωτήματα με βαριές απαντήσεις τα οποία μεγάλοι φιλόσοφοι προσπάθησαν να απαντήσουν. Δεν προσπαθώ να δώσω μεταφυσική και εκκεντρική διάσταση στο άρθρο καθώς όλοι μας βασανιζόμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα από κάποιου είδους υπαρξιακό άγχος, όπως χαρακτηριστικά θα έλεγε ο γκουρού της υπαρξιακής ψυχολογίας Irvin Yalom.
Ως βιολόγος βρέθηκα αρκετά συχνά μπροστά σε αυτά τα ερωτήματα κι αν δεν μπορώ με τις λιγοστές μου γνώσεις να τα απαντήσω, σίγουρα μπορώ να τους ρίξω λίγο φώς μέσα από τα παραδείγματα που βρίθουν στην τρελή κούρσα της ζωής. Οργανισμοί που εξαπατούν τους θηρευτές τους, που ζουν εις βάρος άλλων οργανισμών χωρίς καμία ενοχή με αυτούς τους άλλους να μην παραπονιούνται ποτέ στον καλό Θεό. Ζώα που λειτουργούν αλτρουιστικά και άλλα που ανταλλάσουν αγαθά για να καταφέρουν να σταθούν για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα σε αυτή την φωτεινή ακτίνα που ταξιδεύει μέσα στο σκοτάδι αυτάρεσκα. Την ζωή!!!!!!! Φυτά με καμία επιθυμία να μιλήσουν! Ή μήπως μιλούν;;;; Πρωτεϊνικά διαστημόπλοια(Ιοί) που μεταφέρουν την συνταγή του τέλειου εαυτού τους σε έναν κόσμο ακριβώς κάτω από τα μάτια μας!
Πόσο τέλεια φτιαγμένη είμαι αλλά και πόσο ατελής! Μου έρχονται δάκρυα στα μάτια κάθε φορά που προσπαθώ να εξηγήσω στους μαθητές μου τον μοριακό μηχανισμό των Ιντερφερονών. Θα προσπαθήσω να σας τον καταθέσω με όλη την ομορφιά που διαθέτει….
Όταν ένα κύτταρο σας δέχεται επίθεση από έναν ιό και έχοντας την απόλυτη επίγνωση του θανάτου που επίκειται κάνει πριν το τραγικό τέλος του κάτι μαγικό. Ενημερώνει τα γειτονικά του υγιή κύτταρα προκειμένου αυτά να ετοιμαστούν μπροστά στον κοινό εχθρό! Με στόχο πάντα να επιβιώσουν οι πολλοί. Αν προσπαθούσα να κάνω τα κύτταρα αυτά να μιλήσουν τα λόγια τους θα είχαν ως εξής: «εγώ πεθαίνω… κοιτάξτε να προστατευτείτε εσείς…» κι αυτό το πρότυπο επαναλαμβάνεται σιωπηλά σε ένα μεγάλο φάσμα οργανισμών.
Στον αντίποδα βυζαίνουν οι εγωιστές του παραμυθιού. Ένα είδος σφήκας (το επιστημονικό του όνομα μάλλον δεν έχει σημασία για σας) αποθέτει τα αυγά του στο σώμα μιας ζωντανής κάμπιας η οποία αργοπεθαίνει ταΐζοντας με την ζωντανή σάρκα της τα βλαστάρια ενός δηλητηριώδους εντόμου!
Φυσικά στην ζωή υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις. Αντλώ ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το βασίλειο των φυτών: Στις ρίζες των ψυχανθών (φακή, σόγια, φασόλια κτλ) συμβιώνουν αζωτοδεσμευτικά βακτήρια. Τα ψυχανθή δίνουν στα βακτήρια ενέργεια και τα βακτήρια δίνουν στα φυτά τις πολύτιμες αζωτούχες ενώσεις. Τι από όλα αυτά είναι καλό και ηθικό. Για έναν Homo sapiens η απάντηση έρχεται αβίαστα. Ηθικές και αποδεκτές είναι οι στρατηγικές που χαρακτηρίζονται από αλτρουιστικές έως αμοιβαίες σχετικά με την προσφορά. Η ζωή όμως, έχει διαφορετική γνώμη και παρά την σκληρή της τοποθέτηση, την αγαπούμε, την λαχταρούμε, την συνεχίζουμε, την καλοπιάνουμε, γιατί όλοι εμείς οι ζωντανοί έχουμε κάτι κοινό: εσωτερική τελονομία! Και ευτυχώς που η ζωή μας έδωσε αυτή την ευχή, όταν μας πέταγε στην βασανιστική ομορφιά του κόσμου αυτού!
ΥΓ. Διομήδη ζητώ συγνώμη για τα ενδεχόμενα συντακτικά λάθη, είναι η πρώτη προσπάθεια για αυτό να είσαι επιεικής J
Από την Βιολόγο μας, Ιωάννα Διβριώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου