Γράμμα στο σιωνιστή χασάπη Μπούς

Λένε πως:

«Όποιος ξεχνάει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ζήσει ξανά & ξανά...» Αυτό, για όσους νομίζουν ότι είναι πολιτισμένοι (χωρίς ίχνος ειρωνίας από μέρους μου). Κανένα ίχνος πολιτισμού δεν μόλυνε τις ΗΠΑ, ποτέ από την ύδρισή της έως & αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά τα λόγια, απευθυνόμενα σε όλους εσάς εκεί έξω. Και για όσους δεν γνωρίζουν ότι Αμερικάνοι ήταν οι ινδιάνοι & όχι αυτοί που μας έχουν «συνηθίσει» να ονομάζουμε με αυτό το όνομα (αιμοσταγής δολοφόνοι που αφού καταπάτησαν με τα όπλα τη γη του γηγενούς πληθυσμού αυτής της ηπείρου, σκοτώνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό των ντόπιων, κατά την διάρκεια του «άγιου» σκοπού τους (να προσφέρουν τα φώτα του πολιτισμού τους δηλ.) & που στη συνέχεια τα επόμενα χρόνια εξόντωσαν & τους υπόλοιπους με πιο δόλιους μα συνάμα & πολιτισμένους πλέον τρόπους). Εβραιόφιλοι, αναίσχυτοι σε όλα τους ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ. Μοναδικός σκοπός τους, το οικονομικό όφελος.

Η εξέλιξη των τότε στυγνών δολοφόνων, στο βωμό του χρήματος, οι σύγχρονοι εβραιοσιωνιστές πολιτικοί. Η δύναμή τους τόσο μεγάλη, ώστε να μπορούν να αιματοκυλούν ακόμη & κράτη που βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορά τους.

Όμως, αν αφουκραστούμε στη «σιωπή», θα ακούσουμε μυριάδες χιλιάδες κραυγές, αλήθεια, αποδοκιμασίας για τις πράξεις, τα εγκλήματά τους, ανά τον κόσμο. Ένα ελαχιστότατο δείγμα... αυτό που ακολουθεί & φέρει ως τίτλο:        

Γράμμα στο σιωνιστή

χασάπη Μπούς.

(Από ένα σκοτωμένο

παιδί της Βαγδάτης)

Ορθάνοιχτη επιστολή αντί προλόγου

Πρόεδρο                                                         Εν ουρανώ 16.1.1991

Τζόρτζ Μπούς

«Μαύρο σπίτι»

Ουάσιγκτον ΗΠΑ

Πρόεδρε Μπούς...

Σου γράφω από ‘δω ψηλά όπου μ’ έφερε πάνω στα σιδερένια φτερά του ένα κατάμαυρο κοράκι με την αμερικάνικη σημαία ζωγραφισμένη στη ράχη. Πρόσεξα μάλιστα καθώς πετούσε, έκραζε απαίσια κι αφοδευόταν ακατάσχετα, να πέφτουν απο την πίσω τρύπα, κάτω από την ουρά του, τα εύοσμα ιδανικά σας & να σκορπίζονται πάνω στη γη.

Πρόεδρε Μπούς...

Σου γράφω με εξουσιοδότηση εκατομυρίων ανθρώπων που έστειλαν στον ουρανό αυτά τα ιδανικά! Οι περισσότεροι των συγκατοίκων μου είναι άμαχοι, κυρίως γυναικόπαιδα από την Κορέα, το Βιετνάμ, την Κύπρο, την Χιλή, την Νικαράγουα, τον Παναμά, τον Λίβανο, το Ιράκ κι άλλες πατρίδες που δεν τις απαριθμώ γιατί δεν τις θυμάμαι.

Πρόεδρε Μπούς...

Αντιλαμβάνομαι ότι σου είναι αδύνατο να κατανοήσεις ποιοι με εξουσιοδότησαν να σου γράψω, ότι αποκλείεται να νιώσεις τι σημαίνει «άνθρωπος», μιας & όλα τα όντα, σεις που κατοικείται στα πενηνταδύο αστέρια της σημαίας σας, δεν τον γνωρίσατε ποτέ τον άνθρωπο & μαζί του δεν είχατε καμιά σχέση. Θα σου εξηγήσω όμως μερικές από τις βασικές σας διαφορές,  να τις αποταμιεύσεις στην ηλεκτρονική μνήμη των υπολογιστών σου, μήπως κάποτε χρησιμεύσουν στη επιβράδυνση της τερατοποίησής σας!... Όλα είναι πιθανά...

Πρόεδρε Μπούς...

Οι άνθρωποι έχουν δυο πόδια & δυο χέρια! Οι αμερικάνοι έχετε δυο πόδια οπίσθια & δυο πόδια εμπρόσθια. Θα χρειαστούν μερικά έτη φωτός να γίνου χέρια τα μπροστινά σας πόδια! Τότε θα αρχίσετε να ελπίζετε. Ακόμη περισσότερο να ελπίζουν οι άνθρωποι ότι δεν θα τους κουβαλάνε εδώ πάνω τα σηδερένια κοράκια με τη σημαία στη ράχη & τα ιδανικά τα εκ του πρωκτού των απορρέοντα. Θα ανεβαίνου μόνοι τους. Ποτέ πριν την ώρα τους...

Πρόεδρε Μπούς...

Οι άνθρωποι, μέσα στην κρανιακή τους κοιλότητα (ρώτησε να σου εξηγήσουν τι σημαίνει κρανιακή κοιλότης;) έχουν μια πολτώδη ουσία που σαν λειτουργεί τους επιτρέπει να σκέπτονται. Να γράφουν ποιήματα, ανοιχτές επιστολές, ιστορίες. Αυτή τη μυστηριώδη, πολύπλοκη ουσία την λένε μυαλό! Οι επιστήμονες εγκέφαλο. Εσείς οι αμερικάνοι ειδικά & κάποιοι όμοιοί σας, για να σκεφθήτε πρέπει να λειτουργήσει ένα άλλο όργανό σας, ένα μακρύ μαρκούτσι. Οι γιατροί το λένε παχύ έντερο...

Πρόεδρε Μπούς...

Μέσα στο κορμι των ανθρώπων, σ’ ένα σημείο ή σε πολλά ανεντόπιστα ακόμα, κυκλοφορεί διάχυτη μια τρομερή δύναμη. Επειδή δεν γνωρίζουν από που προέρχετε, που βρίσκεται & που πηγαίνει, την βάχτισαν ψυχή, δηλαδή ανέμου πνοή! Εσείς οι αμερικάνοι, είσαστε τα μόνα εξωανθρώπινα όντα που την «προσωποποιήσατε» αυτή την τεράστια δύναμη, καταλάβατε εξ’ ενστίκτου (απόντος του νοός!) την αξία της & για να την χρησιμοποιήσετε, την τυπώνεται πάνω σε μεταξωτό χαρτί. Έτσι, για σας, η ψυχή έγινε δολάριο...

Πρόεδρε Μπούς...

Σου παρέθεσα μερικά βασικά χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν εσάς τους αμερικάνους από τους ανθρώπους. Απέφυγα όμως, όχι σκόπιμα, να αναφερθώ σε στοιχεία αισθητικά, σε λεπτομέρειες όψεως & να ομολογήσω ότι πράγματι, η εξωτερική σας εμφάνιση θυμίζει «ακόμα» άνθρωπο...

Θα ήθελα τώρα πρόεδρε να σε πληροφορήσω, προς γνώση & συμμόρφωση αφού & για σένα υπάρχει φυλαγμένη εδώ γύρω κάποια θέση, ότι μόλις έφτασα ένιωσα ένα ψύχος διαπεραστικό. Έχει & υγρασία πολλή! Τουρτούριζα. Τότε κατάλαβα πως δεν είχα πάρει μαζί μου ένα πολύτιμο ρούχο που φοράμε εμείς τα παιδιά του Ιράκ από τη γέννησή μας, ένα ρούχο που το λέμε κορμί!

Γύρισα λοιπόν κι έριξα μια ματιά κάτω, χαμηλά, σ’ αυτό το ολοστρόγγυλο φέρετρο που δεν ξέρω γιατί, όλοι σας, άνθρωποι & αμερικάνοι, ονομάζετε γη! Κοίταξα μήπως διακρίνω πρώτα την πατρίδα μου & μετά το πολύτιμο ρούχο μου, αφού οι πιλότοι που οδηγούσαν το μαύρο κοράκι με την σημαία σας στη ράχη δεν μ’ άφησαν πάνω στη βιασύνη τους να το πάρω μαζί μου κι ας ήξεραν ότι με πάνε σε ταξίδι μακρυνό, σε τόπους χλοερούς μα τόσο παγερούς. Εδώ που λένε πως έχουν αποδράσει οι λύπες & δεν ακούγονται οι στεναγμοί...

Έψαχνα λοιπόν που λες πρόεδρε μα τίποτα δεν έβλεπα. Νύχτα με κουβάλησαν, τούτο λησμόνησα να στο διευκρινήσω, βαθύ το σκοτάδι, πίστεψα πως μάταια προσπαθούσα, όταν κάποια στιγμή ένα γέρικο αστέρι με θαμπό φως, ξεφτισμένες αχτίδες, πλησίασε, μου χαμογέλασε κάθησε κοντά μου πάνω σε ένα παχύ, αφράτο σύννεφο & μου είπε στοργικά πως αν ψάχνω να δω εκείνο το ολοστρόγγυλο φέρετρο απ’ όπου μ’ έφεραν, θα πρέπει να περιμένω μέχρις ότου στριφογυρίσει & πέσει ευθεία μέσα στου ήλιου τα φανάρια. Έτσι κι έγινε.

Πρόεδρε Μπούς,

Δεν φαντάζεσαι την έκπληξή μου, την τρομάρα μου, σαν είδα την πατρίδα μου, το αγαπημένο μου Ιράκ, ξαπλωμένη, καμμένη, ματωμένη, πάνω στο στρογγυλό φέρετρο! Τόσο πολύ λαχτάρησα, που σαν αντίκρυσα το πολύτιμο ρούχο, το μικρό μου κορμί πεταμένο σ’ ένα έρημο σοκάκι της Βαγδάτης, τρόμαξα να το γνωρίσω! Τουμπανιασμένο, κουκουλωμένο διάφορα ζωύφια & χοντρές πρασινόμαυρες μύγες που σπρωχνόντουσαν μέσα σ’ ένα ανυπόφορο βουητό ποια θα ρουφήξει πιότερο το λιγοστό μου αίμα, από την ορθάνοιχτη κοιλιά μου να προβάλλουν μιλιούνια κάτασπρα σκουλήκια που ροκάνιζαν αθόρυβα τα πιο μαλακά εντόσθιά μου, σπλήνα, συκώτι, γλυκάδια, άντερα, κοπάδια σκυλιά πιο πέρα ξέσκιζαν σάρκες άλλων παιδιών του μαχαλά, κι όλος αυτός ο συρφετός των σαρκοβόρων πώς έμοιαζε, δεν θα το πιστέψεις πρόεδρε, με τα λεφούσια των αμερικάνων διαδηλωτών που τρέχουν στις πολιτείες σας να δώσουν κουράγιο στους συντρόφους του χάρου αυτής της «συμμαχικής» σας δύναμης! Πως έμοιαζε...

Πρόεδρε Μπούς...

Από ευγνωμοσύνη γι’ αυτό το ταξίδι που μου χάρισαν τα κατάμαυρα σιδερένια κοράκια σου, οφείλω να σε καθησυχάσω. Τα εγκλήματά σας θα παραμείνουν ατιμώρητα! Κανείς δεν υπάρχει πια να σας δικάσει. Οι άνθρωποι, αφού όλλα δείχνουν πια ότι θα επικρατήσετε, είτε θα καταντήσουν άβουλες, άψυχες κι αναίσθητες μηχανές, δηλ. Αμερικανοί, είτε θα τους πάρει μαζί στον τάφο του διαστήματος, στο νεκροταφείο του απείρου, το ολοστρόγγυλο φέρετρο της γης, εκεί που θα τους στείλει ο «πολιτισμός» σας! Να κοιμάσαι λοιπόν ήσυχος πρόεδρε Μπούς. Χέρι να γράψει την ιστορία του πλανήτη γη δεν θα υπάρχει, χέρι να σας καταγράψει σαν τους ελεεινότερους φονιάδες της ανθρωπότητας δεν θα βρεθεί, η νίκη σας θ’ αποτελέσει την ληξιαρχική πράξη θανάτου της διαστροφής που σας γέννησε, του εκφυλισμένου κόσμου που σας ανέθρεψε!

Πρόεδρε Μπούς...

Τελείωνοντας, αισθάνομαο ιερό χρέος απέναντι στους συνανθρώπους μου, απέναντι σε όλους αυτούς που αφανίζετε με τόση θηριωδία, να σας συγχωρήσω, αφού γνωρίζω ότι η άγνοια, η αμάθεια, η αποκτήνωση, η πνευματική αβιταμίτωση, συνιστούν ελαφρυντικά, όταν επί πλέον απουσιάζει το ενσυνείδητο. Σας συγχωρώ επειδή είσαστε ασυνείδητοι! Δεν επιτρέπεται να τιμωρήσουμε ένα σκύλο γιατί δεν μπορεί να παίζει αρμόνιο ούτε ένα φίδι που δεν ρίχνει ακόντιο! Σας συγχωρώ επειδή άθελά σας ίσως εκπέσατε σε αμερικανούς, καταντήσατε Σβάρτσκοπφ & Κίσσινγκερ. Και μια λεπτομέρεια πρόεδρε Μπούς, την παραθέτω μήπως προκύψει η απορία γιατί σου γράφω ελληνικά! Δεν ήταν πρόθεσή μου. Όταν ξεκίνησα την παρούσα επιστολή στην μητρική μου γλώσσα, το γέρικο αστέρι που καθόταν κοντά μου πρόσεξε τη γραφή, με διέκοψε & μου είπε: «αν θέλεις το γράμμα σου ν’ αποκτήσει μια συμβολικότητα διαχρονική που θα διαποτίσει το σύμπαν & μετά το χαμό της γης, γράψε στη γλώσσα που χάρισε στους ανθρώπους το φως & στο φως τη λάμψη του πανανθρώπινου πνευματος, αφού μάλιστα θα στείλεις το γράμμα σου στον αρχηγό αυτών που & το φως σβήνουν & το πνεύμα θανατώνουν, γράψε ελληνικά»! Ακολούθησα τη συμβουλή που μου έδωσε το γέρικο αστέρι πρόεδρε Μπούς αρχηγέ του σκότους. Σ΄ευχαριστώ επίσης που διάβασες το γράμμα μου & τελικά σας ευγνωμονώ που με στείλατε εδώ κι ας κρυώνω, γιατί η σκέψη & μόνο πως εκεί κάτω θα κινδύνευα να καταντήσω τρόφιμος του πολιτισμού σας, της διεθνούς σας νομιμότητος & της ηθικής σας τάξης, μου προκαλεί φρίκη...

Με περισσή αηδία,

ένα σκοτωμένο παιδί της Βαγδάτης...

Υστερόγραφο

Και κλείνει το βιβλίο... (πριν του επιλόγου) με πραγματικά εξαίρετω αμί τι άλλο χιούμορ λέγοντας: «Και μη με πείτε ανταμερικάνο. Εγώ την κυβέρνησή τους την αγαπώ, είμαι φανατικός ζωόφιλος...»…