ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ -Το Μεγάλο Ψέμα.- ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ας μου επιτραπούν λίγα λόγια, ως ΕΙΣΑΓΩΓΗ...

Σε όλα ανεξαιρέτως, τα βιβλικά κακόγουστα «παραμύθια», ένα & μοναδικό το αποκορύφωμα: οφοδρός πλουτισμός των φιλάργυρων εβραίων ηρώων τους.
Κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του...
Αν & το συμπέρασμα, κατ' εμέ, είναι, μόνο, ΈΝΑ (αν διαθέτοντας έστω κι έναν κόκκο αυτοσεβασμού-αυτογνωσίας & ολοκληρωμένης γνώσης, μπορούμε να, τιμήσουμε, στο έπακρω, την υγιή ανθρώπινη λογική) απύθμενος δόλος & αθλιότητα, δήθεν ανθρώπων.


Μέρα που είναι σήμερα, ας δούμε μια εκδοχή-έρευνα περί του εβραϊκού πάσχα...
Σημείωση ξεκίνησα να δακτυλογραφώ την ημέρα του πάσχα αλλά δεν στάθηκε δυνατό... να κατορθώσω να ολοκληρώσω & αναρτήσω... Όμως «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ».
Παραθέτω, λοιπόν, μερικά κεφάλαια από το βιβλίο:«ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ -Το Μεγάλο Ψέμα- ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ» που σχετίζονται με το εβραϊκό πάσχα.


Υστερόγραφο
Εν καιρώ... θα αναρτήσω όλο το βιβλίο.
Σας το υπόσχομαι!!!!!!!


                                                                                                     Φιλικά, Διομήδης

------- ------- ------- ------- ------- ------- -------

....... ....... ....... ....... ....... ....... .......
Πρωτόγραφο

Τα κείμενα αναφορές... που είναι μέσα σε εισαγωγικά, κανονικά έχουν

πολυτονικό σύστημα γραφής, αλλά λόγω έλλειψης πολυτονικού κειμενογράφου,

τα "μετατρέπω σε μονοτονικό" (χρησιμοποιώ δηλ. μόνο τον γνωστό σε όλους μας τόνο.)

....... ....... ....... ....... ....... ....... .......

 

Τα άζυμα της σωτηρίας

Ενώ λοιπόν το ¨θεάρεστο¨ έργο της συλλογής χρυσών & αργυρών σκευών φουντώνει, ο Μωυσής ζητά από το λαό του να κάνει… δίαιτα!

Ναι δίαιτα & μάλιστα πολύ πιο ωφέλιμη από οποιαδήποτε δίαιτα άλλη επροτάθη από την εποχή εκείνη. Μια δίαιτα κυριολεκτικά σωτήρια.

Ας δούμε όμως τα στοιχεία της τελευταίας & αποφασιστικής πληγής, κάτω απ’ το καθεστώς μιας περίεργης αποχής που προστάζει ο Μωυσής.

«επτά ημέρας θέλετε τρώγει άζυμα, από της πρώτης ημέρας θέλετε σηκώσει το προζύμιων εκ των οίκων σας, διότι όστις φάγει ένζυμα από της πρώτης έως της εβδόμης ημέρας η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθη»

…….

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί τόση ¨κάψα¨ για το τι ψωμί θα φάνε οι εβραίοι για επτά συνεχείς ημέρες; Είμαι εγώ ο δύσπιστος που θέτω τέτοιες ερωτήσεις; Ή αισθάνεστε κι εσείς τώρα πια, ότι κι ο πιο εύπιστος & απονήρευτος δικαιολογημένα θα αναρωτιόταν;

Τι αλήθεια προσπαθεί να αποκλείσει ο Μωυσής απ’ το τραπέζι των ομοφύλων του; Μα το λέει ξεκάθαρα. Μην φάτε τίποτα που να περιέχει προζύμι. Όχι ένζυμα. Μόνο άζυμα. Ο Μωυσής είναι πολύ συγκεκριμένος, καμιά επαφή με προζύμη & ένζυμα αρτοσκευάσματα… Γιατί άραγε;

Ας μην περιμένουμε απ’ τη βίβλο να μας πει το γιατί. Η βιβλική αφήγηση ούτε καν υπαινίσσεται τους λόγους αυτής της επίμονης απαίτησης. Είδαμε όμως αρκετά μέχρι τώρα, για να μπορέσουμε μετά βεβαιότητος να υποθέσουμε πως ότι κάνουν οι εβραίοι υπό τας εντολάς του Μωυσή δεν είναι διακοσμητικές θεολογικές λεπτομέρειες, ούτε ξαφνικά θεολογικά καπρίτσια & ξαφνικές λατρευτικές ιδιοτροπίες, αλλά κερδοφόρες αποφάσεις ουσίας.

Το να τρώει λοιπόν ξαφνικά ένας ολόκληρος λαός & μάλιστα με τέτοια προϊστορία, μόνο έναν τύπο τροφής(άζυμα), αποφεύγοντας έτσι τον κοινότατο τύπο τροφής ολόκληρης της χώρας(ένζυμα), όχι μόνο μας βάζει σε υποψίες, αλλά εκτινάσσει κυριολεκτικά στα ύψη τις απορίες & η περιέργεια & το ενδιαφέρον μας για λεπτομέρειες εγγίζουν τα όρια της αγωνίας.

Τα συντριπτικά δεδομένα των πατριαρχικών κατορθωμάτων, μας παροτρύνουν να προεκτείνουμε & πάλι μόλις ελαφρά το βιβλικό σκηνικό της Αιγύπτου, για να ανακαλύψουμε λίγο κάτω από της επιφάνεια των πραγμάτων την τραγική αλήθεια.

Για να δούμε λοιπόν, γιατί μέσα στην αντάρα των φονικών πληγών οι εβραίοι κηρύττουν ξαφνικά γενική αποχή από ένζυμο άρτο;

Κατ’ αρχάς η έκφραση «ουδέν ένζυμον θέλετε φάγει» σημαίνει ότι δεν μιλάνε για έναν τύπο τροφής(ψωμί ας πούμε), αλλά για οτιδήποτε περιέχει ζύμη & είναι ένζυμο ή καλύτερα, μιλάμε για πάσης φύσεως αρτοσκευάσματα. Οι συγκεκριμένες εντολές λοιπόν αποκλείουν όλα τα ¨φουσκωμένα¨ από ζύμη αρτοσκευάσματα, όπως ψωμιά - ψωμάκια - κουλουράκια - γλυκίσματα φούρνου κλπ. που περιέχουν ζύμη & καθορίζουν σαφώς, πως μόνο ιδιόχειρα ¨ξεφούσκωτα¨(άζυμα) αρτοσκευάσματα επιτρέπονται.

Με άνεση λοιπόν μπορούμε να δούμε, ότι επί ποινή θανάτου απαγορεύτηκαν δια μιας & αποκλείστηκαν με περισσή σαφήνεια, όλα γενικώς τα αρτοσκευάσματα φούρνου απ’ το τραπέζι των εβραίων.

Απ’ την άλλη μεριά, θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς, αν δεν βλέπαμε ότι όλα τα παραπάνω φουσκωμένα από ζύμη προϊόντα φούρνου, αυτόματα περιορίζονται να καταναλωθούν μόνο απ’ τους αιγυπτίους.

Γιατί όμως μιλάμε για αρτοσκευάσματα φούρνου; Υπήρχαν φούρνοι στην Αίγυπτο;

Για να σχηματίσουμε άποψη είναι ανάγκη εδώ να θυμηθούμε το μοναδικό φούρναρη «αρτοποιό» πριν από 430χρόνια απ’ την εποχή του Μωυσή, μας περιγράφει τους δίσκους του γεμάτους απ’ τα παρασκευάσματά του, που περιείχαν «εκ πάντων… της τέχνης του αρτοποιού». Για να υπάρχουν λοιπόν αρτοποιοί 430χρόνια πριν, σημαίνει πως ασφαλώς υπήρχαν & άφθονοι φούρνοι στην Αίγυπτο. Όπως είπαμε άλλωστε η κατ’ εξοχήν σιτοπαραγωγός χώρα της Αιγύπτου τι άλλο θα έκανε τα άφθονα σιτηρά της, εκτός από μια ατελείωτη ποικιλία από ένζυμα αρτοσκευάσματα, «ητο άρτος… καθ’ όλην την γην της Αιγύπτου» απ’ την εποχή ακόμη του Ιακώβ.

Άλλωστε οι ίδιοι οι εβραίοι, αφού έφυγαν τελικά από την Αίγυπτο στις πρώτες δυσκολίες που συναντούν, αναπολούν τα χορταστικά αυτά ψωμιά της Αιγύπτου λέγοντας τα εξής πολύ αποκαλυπτικά: «εν τη γη της Αιγύπτου ότε εκαθήμεθα πλησίον των λεβήτων του κρέατος & ότε ετρώγαμεν άρτον εις χορτασμών».

Κρέας λοιπόν & χορταστικό ψωμί είχαν υπεράφθονα οι αιγύπτιοι. Ναι ο Νείλος, τα ζώα τους & το άφθονο ψωμί τους, ήταν ανέκαθεν η αληθινή δύναμη των αιγυπτίων.

Τώρα, ο Νείλος χτυπήθηκε βάναυσα. Τα ζώα αποδεκατίστηκαν ύπουλα. Και ακριβώς τώρα που απειλείται η ίδια τους η ζωή, έρχεται η σειρά του ψωμιού & των φούρνων να παίξουν το δικό τους ρόλο στο ανατριχιαστικό αυτό παιχνίδι της ¨θεϊκής ομηρίας¨. Η ζύμη, ψυχή του ψωμιού, θα χτυπηθεί απ’ την οργή του εβραϊκού ¨θεού¨! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο Μωυσής δεν νοιάζεται τόσο για το τι θα φάνε οι δικοί του, αλλά για το τι δεν θα φάνε! Γιατί μόνο έτσι η ψωμοθρόφα Αίγυπτος θα γονατίσει μόνη της τα ανυποψίαστα παιδιά της.

Το επάγγελμα του ζυμωτή ήταν ανέκαθεν δύσκολο & κοπιαστικό. Και ενώ ο φούρναρης μπορεί να ήταν αιγύπτιος, όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον οι ζυμωτές της Αιγύπτου ήταν κάποιοι μπρατσωμένοι ισραηλίτες που απ’ τη θέση αυτή της προχωρημένης διείσδυσης είχαν το υψηλό προνόμιο να ρίξουν την ανάλογη θεϊκή οργή όχι στο αλεύρι, όχι στο ζυμάρι, που σαν μεγάλες ποσότητες δεν επροσφέροντο για σωστή δοσολογία κι ανακάτεμα, αλλά στο προζύμι!

Η Αίγυπτος λοιπόν όχι μόνο είχε φούρνους, αλλά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ειδικότητα του ζυμωτή-φούρναρη & ολόκληρος ίσως αυτός ο κλάδος του επαγγέλματος, είχε περάσει δυναμικά από παλαιότερα στα χέρια των εβραίων, σαν μια φυσικότατη προώθηση των ¨αδερφών¨ & ομοφύλων του τότε πετυχημένου σε ¨ορχισιτοπειού¨, Ιωσήφ!

Ο εβραιοκρατούμενος λοιπόν κλάδος του ζυμωτή-αρτοσκευαστή, εκαλείτο να παίξει με τη σειρά του έναν πολύ σοβαρό ρόλο στην προώθηση των θεϊκών πληγών. Όπλο τους; Η απλή ζύμη! Η ψυχή κάθε αρτοσκευάσματος, που με εκπληκτική ευκολία, (με τους απλούς δηλ. ρυθμούς της καθημερινότητας, θα τοποθετούσε τα θεϊκά ¨τέρατα¨, κατευθείαν απ’ το ¨κραταιό χέρι¨ του Μωυσή, στο τραπέζι των εντελώς ανύποπτων Αιγυπτίων!

Ένα ακόμη ασύλληπτο σχέδιο μαζικού πειθαναγκασμού, βρίσκεται σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων εξέλιξη! Για εφτά ολόκληρες μέρες, το ψωμί της Αιγύπτου θα είναι ένα μυρωδάτο ¨τέρας¨, που θα ¨δαγκώνει¨ δυνατά τα σπλάχνα όποιου το γεύεται. Η ¨χάρη¨ θα αυξηθεί δραματικά & οι ¨θεραπευτές¨ θα γίνουν ανάρπαστοι! Τα ασημόχρυσα σκεύη & ο πλουμιστός ρουχισμός, θα φαντάζουν ευτελή ανάξια λόγου ανταλλάγματα μπρος στην ελπίδα, (¨χάρη¨) του θεραπευτή.

Ο Μωυσής, προειδοποιεί τους δικούς του σε όλους τους τόνους & καλύπτει όλα τα ενδεχόμενα. Είναι μέρες εξαιρετικής έντασης & τα λάθη πρέπει να μηδενιστούν, έτσι: «από της πρώτης ημέρας θέλετε σηκώσει (κρύψει, πετάξει) τό προζύμιον εκ των οίκων σας», διότι ακόμα & στην περίπτωση που θα μπορούσαν να φτιάξουν με δικό τους απείραχτο προζύμι, ένζυμα ¨φουσκωμένα¨ ψωμιά, αυτά μόνο σύγχυση & λάθη θα μπορούσαν να προκαλέσουν, ανάμεσα σε ¨φουσκωμένα¨ ψωμιά που είχαν θεϊκή οργή & σ’ αυτά που δεν είχαν. Ως δούλοι άλλωστε πολλοί εξ αυτών θα κινδύνευαν σοβαρά να γευθούν από λάθος το ένζυμο ψωμί των αφεντάδων τους. Έτσι σε κάθε περίπτωση η γενική εντολή «ουδέν ένζυμον θέλετε φάγει» είναι η μόνη απλοποιημένη διέξοδος τώρα που η Αίγυπτος θα γεμίσει απ’ τις σιωπηλές & ύπουλες πληγές του θεού τους. Ας θυμηθούμε εδώ ότι δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που ο απλός καθημερινός άρτος γίνεται όπλο θεϊκού πειθαναγκασμού στα χέρια των εβραίων πατριαρχών. Στην εποχή του Ιωσήφ, ο αιγύπτιος αφέντης Πετεφρής περιήλθε τότε σε μια βολικότατη για τον Ιωσήφ ¨μακαριότητα¨ & η αφήγηση δεν δίστασε να μας αποκαλύψει ότι: «δεν ήξεβρεν εκ των υπαρχόντων αυτού ουδέν, πλήν του άρτου τόν οποίον έτρωγεν». Ο ¨άρτος¨ λοιπόν της Αιγύπτου θα γίνει μια ευρύτερη αυτή τη φορά κλίμακα ή ¨δύναμη¨ που θα σκορπίσει τον σκληρό φόβο του εβραϊκού θεού. Αυτού ακριβώς του ¨θεού¨ του οποίου τα λόγια καταλαβαίνουμε τώρα πολύ καλύτερα, καθώς απ’ τη γη της προετοιμασίας ακόμα παρήγγειλε επίμονα στον Μωυσή, να τα κάνει όλα τα «θαυμάσια ¨τέρατᨻ χωρίς καθόλου να διστάσει. Σας θυμίζω τα γεμάτα νόημα λόγια του: «καί ειπεν ο κύριος… όταν υπάγεις εις τήν Αιγυπτον ιδέ νά κάμεις… πάντα τά θαυμάσια τά οποια έδωκα εις τήν χειρα σου». Και οι ¨Ο΄¨ «ώρα (δες - κοίτα) πάντα τά τέρατα ά δέδωκα εν τες χερσί σου ποιήσεις αυτά εναντίων φαραώ». Βέβαια κατ’ ουσίαν τα λόγια αυτά είναι του Ιοθόρ μια & κανένας θεός δεν θα μπορούσε να κατέβει τόσο ¨χαμηλά¨ όσο κι αν προσπαθούσε. Απ’ την προτρεπτική, ενθαρρυντική διατύπωση της εντολής αυτής καταλαβαίνουμε ότι, ακόμα & για τον Μωυσή δε θάταν εύκολο να σπείρει τον όλεθρο & την οδύνη σε μικρούς & μεγάλους σ’ έναν ξέφρενα αναίσχυντο τρελό χορό πληγών, που αδιακρίτως & για μέρες ολόκληρες θα παρέδιδε στη σκληρή θεϊκή ομηρία & εκμετάλλευση έναν ολόκληρο λαό. Για αυτό & ο ¨θεός¨ τον προτρέπει αναλόγως, «κοίτα (μη διστάσεις) να τα κάνεις όλα τα τέρατα που έδωσα στα χέρια σου»! Ναι, για τέτοιες αποφάσεις κανείς χρειάζεται μεταλλικά σπλάχνα & θεϊκή εντολή. Ο Μωυσής τα είχε λοιπόν & τα δύο.

Το μεγαλείο των βιβλικών ηρώων, είναι ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτα στην τύχη. Ολόκληρη η δράση της Αιγύπτου προδιαγραφόταν με λεπτομέρειες, απ’ την περίοδο που ο Μωυσής ακόμα προετοιμαζόταν στα πόδια του μεγάλου ιερέως Ιοθόρ στη γη Μαδιάμ.

Παρακολουθήστε προσεκτικά τι λέει η αφήγηση για τα υπό συζήτηση σημεία, πολύ προτού ο Μωυσής φτάσει στην Αίγυπτο φορτωμένος με τις πληγές του θεού του: «εξεύρω ότι δέν θέλει σας αφήσει ο βασιλεύς της Αιγύπτου να υπάγητε, ει μή διά χειρός κραταιας καί εκτείνας τήν χειρα μου, θέλω πατάξει τήν Αίγυπτο μέ πάντα τά θαυμάσιά μου… καί θέλω δώσει χάριν εις τόν λαόν του έμπροσθεν των Αιγυπτίων καί όταν αναχωρητε, δέν θέλετε αναχωρήσει κενοί, αλλά πασα γυνή (Ο΄ γυνή) θέλει ζητήσει παρά της γείτονος αυτης καί παρά της συγκατοίκου αυτης σκεύη αργυρα καί σκεύη χρυσα και ενδύματα, καί θέλετε επιθέσει αυτά επί τους υιούς σας καί επί τάς θυγατέρας σας καί θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους».

Πολύ πριν λοιπόν όλα αυτά συμβούν στην Αίγυπτο, ο Μωυσής εγνώριζε ότι η ¨θεϊκή αυτή χάρη¨ θα πρέπει να εμφανιστεί ξαφνικά, αμέσως μετά την ισχυρή ¨πάταξη¨ της Αιγύπτου απ’ τα θεϊκά θαυμάσια. Όταν δηλαδή οι πληγές θα είναι σε πλήρη εξέλιξη, τότε παραδόξως θα έρθει αυτή η ¨θεϊκή χάρη¨.

Παράδοξο βέβαια, φαίνεται μόνο σ’ εμάς, διότι αν το σκεφτείς καλύτερα θα δεις, ότι πραγματικά μόνο μετά από ισχυρά χτυπήματα και πληγές μπορεί όντως κάποιος να ¨γδυθεί¨ για ¨χάρη¨ σου!

Η λέξη ¨χάρη¨ έχει εδώ ακριβώς την ίδια ιδιόμορφη εννοιολογική εφαρμογή με τη λέξη ¨ευλογία¨, την οποία τόσο πρόθυμα ο Αβραάμ και το σπέρμα του σκόρπιζε στους βασιλείς και άρχοντες της περιοχής, αλαφρώνοντάς τους παραδόξως κι απ’ τα υπάρχοντά τους. Οι λέξεις λοιπόν ¨χάρη¨ και ¨ευλογία¨ δεν είναι βιβλικές παραδοξότητες απλά είναι χαρά και ευλογία για τον πατριαρχικό πλουτισμό. Το «θέλετε γυμνώσει τους Αιγυπτίους» που λέγετε αμέσως μετά τη ¨χάρη¨ δε νομίζω ότι αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας.

Δεν πρέπει επίσης να παραβλέψουμε το γνωστό πια ρόλο της γυναίκας, καθώς αναλαμβάνει να προωθήσει αυτήν την ¨χάρη¨ με τη γλυκιά πειθώ της, προς του δεινοπαθούντες αιγύπτιους γείτονες. Βέβαια δεν φτάνει μόνο η πειθώ & η γλυκιά γυναικεία συμπόνια. Για να ζητά κανείς απεγνωσμένα γιατρειά, πρέπει να είναι αληθινά άρρωστος κι όχι απλά φοβισμένος. Ο φοβισμένος πληρώνει φειδωλά, ο βαριά  πληγωμένος τα δίνει όλα. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι ταλαντούχοι αυτοί χειριστές της ¨θεϊκής ομηρίας¨, οι κληρονόμοι της παράδοξης αυτής φυλετικής ιατροθηρίας.

Αυτή λοιπόν την πληγή του κατάκοιτου φοβισμένου πόνου, μοιράζουν μες τα νόστιμα μυρωδάτα ψωμιά της Αιγύπτου, οι πρωτομάστοροι του ασύστολου δόλου, αφήνοντας στις γυναίκες το ρόλο της γλυκιάς παρηγορητικής διείσδυσης στα σπίτια των δεινοπαθούντων θυμάτων. Τώρα πρόθυμα θα πληρώσουν με χρυσάφι, οποιαδήποτε χάρη τους κάνουν οι περίεργοι αυτοί θεραπευτές τους, μιας & οι ανεξήγητοι πόνοι τους, τα παραλυμένα μέλη τους & η ξαφνική αυτή, συνεχώς επιδεινούμενη γενικευμένη πληγή τους βεβαιώνει ότι είναι σίγουρα από αυτούς που θα πεθάνουν σε λίγες μέρες, όταν ο εξολοθρευτής θεός των εβραίων θα περάσει απ’ τους δρόμους της Αιγύπτου, για να μοιράσει το θάνατο πόρτα-πόρτα.

Επτά ολόκληρα μερόνυχτα, οι πρωτοφανείς αυτές πληγές θα εξαπλώνονται πάνω απ’ την Αίγυπτο. Το φάντασμα του μεγάλου πληγοθεραπευτή Αβραάμ πλανιέται απειλητικά ξανά πάνω απ’ τη χώρα. Τότε, μας λέει το βιβλικό υπόμνημα ότι: «επέφερεν ο κύριος επί τόν φαραώ καί επί τόν οίκον αυτού πληγάς μεγάλας εξ αιτίας Σάρρας της γυναικός(αδερφής) του Αβραάμ» χωρίς να μας δίνει καμιά πρόσθετη λεπτομέρεια ούτε για το πλήθος αλλά ούτε & για τη φύση των πληγών. Τώρα όμως, αιώνες μετά τον Αβραάμ, έχουμε το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθούμε με κάθε λεπτομέρεια, ένα απ’ τα αξιότερα τέκνα του, καθώς (ευλογώντας… τις φυλές της γης) ολοκληρώνει το βασανιστικό δέσιμο μιας ολόκληρης χώρας κάτω απ’ τα άσπαστα αόρατα δεσμά της Αβρααμικής μαγγανείας! Τότε ο Αβραάμ ήταν μόνος & με την πολυτάλαντη Σάρρα για βοηθό του μόνο τον οίκο του φαραώ μπορούσε να πληγιάσει. Τώρα, αναρίθμητα πρόθυμα χέρια έκλεισαν την Αίγυπτο ολόκληρη, σε έναν αδιέξοδο κλοιό θανάτου.

Αν & ολότελα ¨θεϊκή¨ η πληγή, ο Μωυσής σαν άριστος ¨προφήτης¨ γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της τρομερής της έκτασης. Φωνάζει απειλώντας θυμωμένα πια, μπροστά στον μουδιασμένο μονάρχη: «θέλει εισθε καθ’ όλην τήν γην της Αιγύπτου κραυγή μεγάλη οποία ποτέ δέν έγινεν, ουδέ μετά ταυτα θέλει γείνει τοιαύτη… και πάντες ουτοι οι δουλοι σου (εννοεί τους αιγύπτιους) θέλουσι καταβη πρός εμέ καί θέλουσι προσπέσει έμπροσθέν μου (θα με παρακαλούν στα γόνατα) λέγοντες, έξελθε σύ καί πας ο λαός ο ακολουθον σε… καί  εξηλθεν ο Μωυσης από του φαραώ μετά θυμου μεγάλου»!

Ο φαραώ εμβρόντητος παρακολουθεί αυτή την επίδειξη εξουσίας μέσα στο ίδιο του το παλάτι, χωρίς να μπορεί καθόλου να φαντασθεί ότι ο άνθρωπος που μόλις έφυγε θυμωμένα από μπροστά του, κατάφερε είδη να βρει τρόπο να μοιράσει στα δύο την τροφή ολόκληρης της χώρας!

Για επτά ολόκληρα μερόνυχτα, η πιο διαδεδομένη τροφή της Αιγύπτου, τα λιμπιστά δηλαδή αρτοσκευάσματά της θα γίνουν αφορμή ανέλπιστων πληγών σε όλη τη χώρα! Και Ω! του ανεπανάληπτου & ανεξήγητου θαύματος! Μόνο οι υιοί ισραήλ θα στέκουν ανάμεσά τους γεμάτοι υγεία, συμπόνια & θεραπευτική διάθεση, τρώγοντας με όρεξη κρυφά μια ισχνή φλουδωτή σκληρή & σαν πέτσα άζυμη λαγάνα.

Ναι αυτές οι τελευταίες εφτά ημέρες αλλά & οι νύχτες θα είναι γεμάτες πόνους, αμοιβές & εντατική προετοιμασία. Μέσα σ’ αυτά, όμως κανείς δεν πρόσεξε κάτι παράξενο. Τα σκυλιά έπαψαν να γαυγίζουν πια τις νύχτες. Τα τελευταία από τα ζώα που χτυπήθηκαν από τον ¨θεϊκό¨ αφανισμό ήταν οι σκύλοι.

Τα γαυγίσματα των σκύλων δε θ’ ακούγονται πια, στη βαριά λαβωμένη πόλη. Οι αιγύπτιοι το είδαν σίγουρα σαν καθυστερημένη θεϊκή οργή, κάτι χωρίς ιδιαίτερη αξία. Ο μόνος που γνώριζε καλά την αξία αυτής της καθυστερημένης πληγής ήταν ο Μωυσής, που έδωσε & την κατάλληλη συγκαλυμμένη εντολή που εξόντωσε τους φύλακες της νύχτας! «επί πάντας όμως τούς υιούς ισραήλ δέν θέλει κινήσει σκύλος τήν γλώσσαν αυτου» και φυσικά δε πιστεύω να αμφιβάλλει κανείς ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να γίνει αυτό!

Οι σκύλοι ψόφησαν ξαφνικά, ενώ είχαν γλυτώσει την πληγή των οικόσιτων ζώων(κτηνών) και ενώ κανείς δεν φαίνεται να έδωσε σημασία, όλα δείχνουν ότι αυτή η ασήμαντη καθυστερημένη πληγή, ήταν πολύ σημαντικότερη απ’ ότι, αρχικά όλα έδειχναν.


«Πάσχα» μια σωτήρια δίαιτα

«Τήν δεκάτην τουτου του μηνός άς λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος έν αρνίον κατά τους οίκους των πατριων αυτων, έν ερνίον δι’ έκαστον οικον. Εάν όμως ηναι οι εν τω οίκω ολιγοστοί διά το αρνίον, αυτός καί ο γείτον αυτου(ο ισραηλίτης) ο πλησιέστερος της οικίας αυτου άς λάβωσιν αυτό κατά των αριθμών των ψυχών, έκαστος θέλει συναπαριθμεισθε διά το αρνίον αναλόγως μέ τό αρκετόν εις αυτόν να φάγει.»

και προσθέτει για να μην υπάρχουν ασάφειες «ουτος είναι ο νόμος του πάσχα. Ουδείς αλλογενής θέλει φάγει απ’ αυτου.»

Καθίστε λίγο & σκεφθείτε τη χρησιμότητα όλων αυτών των οδηγιών! Κανένα άλλο ¨θαύμα¨ στη βιβλική αφήγηση δεν απαιτεί όπως θα δούμε τόσες πολλές & λεπτομερείς διαιτητικές ενέργειες, πριν απ’ την εκδήλωσή του. Βέβαια & καμιά ¨δίαιτα¨ δεν στοίχησε τη ζωή τόσων πολλών ανθρώπων. Κοιτάξτε όλες αυτές τις οδηγίες & πολλές ακόμα που θα ακολουθήσουν. Μετά από όσα είδαμε γύρω απ’ τη δράση των πατριαρχών, δε σας λένε σαφώς ότι εδώ κυριολεκτικά κάτι ¨μαγειρεύεται¨;

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι ¨αν¨ ετοιμάζει κάτι ο Μωυσής αλλά ¨τι¨ ακριβώς ετοιμάζει.

Γιατί λοιπόν άραγε πάση θυσία, όλοι ανεξαιρέτως ακόμα & οι μοναχικοί & οι πάμφτωχοι, οι γέροι & οι ανήμποροι, όλοι πρέπει να φάνε ένα συγκεκριμένο γεύμα; Ναι πρέπει όλοι να ¨συναπαριθμισθούν¨ μη τύχη & κάποιοι φάνε κάτι άλλο. Προς τούτο ο Μωυσής αναλώνεται κυριολεκτικά σε ένα ολόκληρο πλήθος οδηγιών «τό δέ αρνίον σας θέλει εισθε τέλειων αρσενικόν ενιαύσιον(γάλακτος χρονιάρικο) καί θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης(14ης) του αυτου μηνός». Το προβατάκι που θα γίνει το γεύμα της συγκλονιστικής νύχτας είναι μηνών ακόμα, βυζαίνει ή τουλάχιστον δεν τρώει απ’ το παχνί. Πέντε μέρες παρακολούθηση θα μας βεβαιώσουν πως δεν έχει συμπτώματα ακούσιου δηλητηριασμού & επί πλέον η εντολή «θέλετε φυλάττει αυτό» ξεκάθαρα απαγορεύει να ξεστρατίσει το αρνάκι στην επικίνδυνη αυλή του Αιγύπτιου γείτονα: «καί θέλετε σφάξει αυτό προς το εσπέρας και θέλουσι λάβει εκ του αίματος καί βάλει επί τούς δύο παραστάτας και επί τό ανώφλιον». όχι ένα αλλά τρία σημάδια αίματος. Ο εξολοθρευτής αυτή την τελική νύχτα της οργής, ήθελε να βλέπει καθαρά & γρήγορα!

Και τώρα δώστε όλη σας την προσοχή, σ’ αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε συνταγή σωτηρίας: «καί θέλουσι φάγει κρέας τήν νύκτα εκείνη, οπτόν(ψητόν) εν πυρί μέ άζυμα καί μέ χόρτα πικρά(¨Ο΄¨ πικρίδες¹⁴¹) θέλουσι φάγει αυτό. Μή φάγετε απ’ αυτου ωμόν(!) μηδέ βραστό εν ύδατι, (όχι κατσαρόλα δηλ. & θα δούμε γιατί) αλλά οπτόν εν πυρί(αλλά ψητό το ξανατονίζει στη θράκα) τήν κεφαλήν αυτου μετά των ποδων αυτου». Ολόκληρο δηλαδή ατόφιο απ’ το κεφάλι μέχρι & τα πόδια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα τεμαχιστεί. Ολόκληρο λοιπόν, προφανώς σουβλιστό στην ανθρακιά: «καί μετά των εντοσθίων αυτου» εδώ εννοεί τα βρώσιμα εντόσθια ραμμένα προφανώς στο εσωτερικό του. Κι αυτά λοιπόν μαζί, μέσα στο αρνάκι για να μην μπουν κατά παρέκκλιση των οδηγιών σε κατσαρόλα! «καί μή αφήσετε υπόλοιπον απ’ αυτου έως τό πρωϊ ό,τι περισσεύση απ’ αυτου έως το το πρωϊ, καύσατε εν πυρί». Υπομονετικά μέχρι το πρωί να κάψουν τα υπολείμματα «καί ούτω θέλετε φάγει αυτό εζωσμένοι τάς οσφύας σας, έχοντες τά υποδήματά σας εις τούς πόδας σας καί την ράβδον σας εις τήν χειραν σας καί θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδης ειναι Πάσχα του κυρίου. Διότι τήν νύκτα ταύτην θέλω περάσει διά μέσου της γης της Αιγύπτου καί θέλω πατάξει παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου, από ανθρώπου εως κτήνους». Μα πως θα πατάξει τα κτήνη των Αιγυπτίων αφού ήδη «απέθανον πάντα τά κτήνη των Αιγυπτίων»;

Η αντίφαση αυτή δεν είναι η μόνη ανακολουθία στην περιγραφή της τελευταίας πληγής. Η σύνδεση της τελευταίας αυτής πληγής, αποκλειστικά & μόνο με τα πρωτότοκα της Αιγύπτου, είναι η κυριότερη απόπειρα απόκρυψης των αληθινών μηχανισμών της πληγής. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν όπως είπαμε & προηγουμένως, ότι η πληγή αυτή όταν πρωτοεξαγγέλθηκε ήταν γενική κατά των Αιγυπτίων χωρίς κανέναν ιδιαίτερο προσδιορισμό πρωτοτόκων. Τα περί πρωτοτόκων ίσως να ήταν κατοπινή απειλή προσαρμοσμένη στα δεδομένα της βασιλικής οικογένειας. Η αρχική απειλή «θέλω πατάξει σέ(φαραώ) καί τόν λαόν σου», μόνο πολύ αργότερα σημειώνει αναγκαστική στροφή, προφανώς διότι δε βρέθηκε άμεση πρόσβαση ειδικά στα τρόφιμα του άρχοντα φαραώ. Όπως άλλωστε είδαμε απ’ την περίοδο ακόμα του Ιωσήφ ο βασιλιάς είχε προσωπικό φούρναρη-αρτοσκευαστή που οπωσδήποτε δε μπορούσε να ήταν εβραίος. Οι φρουροί δοκιμαστές του, ήταν σίγουρα ένας επιπρόσθετος κίνδυνος αποκάλυψης. Βρέθηκε όμως, όπως φαίνεται, τρόπος προσέγγισης του πρωτοτόκου γιού του φαραώ, που αν & άμεσα υποψήφιος του θρόνου, είχε κατά την θέληση των συμπτώσεων ένα ¨τρωτό¨ σημείο επαφής & προσέγγισης με τη θεϊκή κατάρα. Κάποια αδυναμία του υψηλού πρίγκιπα σε κουλουράκια ή γλυκίσματα του τοπικού φούρνου, έξω απ’ την τυπική φρουρούμενη διατροφή, απειλούσε να του στοιχήσει τη ζωή. Ο Μωυσής που ενδεχομένως το πληροφορείτε έγκυρα, μετατρέπει το αρχικό «θέλω πατάξει σε καί τον λαόν σου με θανατικόν» στο πολύ πιο εξειδικευμένο «εν τη γη της Αιγύπτου θέλει αποθάνει από του πρωτοτόκου του φαραώ, όστις κάθηται επί του θρόνου αυτου, έως του πρωτοτόκου της δούλης, ήτις δουλεύει εν τω μύλω». Το μόνο διάσημο θύμα στην οικογένεια του φαραώ, μπορεί λοιπόν να είναι ο ¨άτακτος¨ πρωτότοκος του φαραώ με τις εξωαυλικές του προτιμήσεις. Για τα άλλα θύματα τα ανώνυμα, κανείς δεν νοιάζεται για το αν θα είναι πράγματι πρωτότοκα ή όχι. Η αφήγηση άλλωστε πρέπει να τονίσουμε, δεν ικανοποιεί καθόλου την περιέργειά μας για το αν πέθανε τελικώς ο πρωτότοκός γιός του βασιλιά. Έτσι, για να μένει αναπάντητο ένα τόσο κεφαλαιώδες ερώτημα, συμπεραίνουμε εκ του ασφαλούς, ότι μπορεί να παρουσίασε συμπτώματα της πληγής των ενζύμων, αλλά η τελική πληγή του εξολοθρευτή, εντελώς δικαιολογημένα δεν έφτασε ποτέ μέχρι το πιάτο του υψηλού πρίγκιπα. Επίσης, πρέπει να τονιστεί ότι εάν ο πρωτότοκος γιός του φαραώ γίνεται στόχος της θεϊκής οργής ως φυσικός διάδοχος του θρόνου, θα έπρεπε, έτσι, εχόντων των πραγμάτων να υποκύψει στην πληγή αυτή & ο βασιλιάς φαραώ όντας κι αυτός πρωτότοκος πράγμα που φυσικά δε συνέβη.

Μάλλον λοιπόν, η μετατροπή της γενικής ανθρωποκτόνου πληγής σε πληγή πρωτοτόκων, εξυπηρετεί θαυμάσια άλλους στόχους, όπως ίσως την καλύτερη εκμετάλλευση του βασιλικού περιβάλλοντος απ’ το Μωυσή, ή το πολύ πιο σίγουρο, να προσφέρει στην αφήγηση το αναγκαίο πέπλο μυστηρίου & την απαραίτητη σύγχυση προκειμένου να εξαφανιστούν με βεβαιότητα οι εντελώς ανθρωποκίνητοι μηχανισμοί εκτέλεσης της εκτεταμένης αυτής εγκληματικής μαγγανείας!

Άλλωστε, σ’ όλα αυτά, το περίεργο θα ήταν να μην υπήρχαν οι απαραίτητες απόπειρες συγκάλυψης κι όχι το αντίθετο. Και για να τελειώνουμε με τα περί πρωτοτόκων συμπληρώνουμε ότι τα πρωτότοκα έκτοτε εξηγοράζοντο με αξιόλογες προσφορές προς το εβραϊκό ιερατείο, είτε ζώο ήταν αυτό, είτε άνθρωπος. υπήρχε λοιπόν κάθε λόγος να παρεμβληθεί & να συντηρηθεί η κερδοφόρος αυτή λεπτομέρεια.

Επανερχόμαστε όμως στην αφήγηση που παραδόξως λέει, ότι στην ανθρωποκτόνο πληγή των Αιγυπτίων, μαζί με άλλους θα πεθάνει & ο γιός «της δούλης ήτις δουλεύει εν τω μύλο» αλλά όχι μόνο αυτός, σύμφωνα με την αφήγηση μαζί τους πεθαίνει κι ο γιός «του αιχμαλώτου του εν τω δεσμωτηρίω». και εδώ ήμαστε αναγκασμένοι να παρεμβάλουμε ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με καμιά βιβλική λογική. Γιατί πεθαίνει ο γιός της δούλας & του φυλακισμένου αιχμαλώτου; Γενικότερα οι δούλοι & οι αιχμάλωτοι, η μη Αιγύπτιοι, γιατί πρέπει να πεθάνουν για μια διένεξη που ολότελα δεν τους αφορά; Μα ακριβώς, επειδή δεν υπάρχει τρόπος να σωθούν. Η ολότελα αθώοι & μάλιστα όμοια ή & χειρότερα καταδυναστευόμενοι αλλοεθνείς δούλοι & αιχμάλωτοι, απ’ τον ¨δίκαιο & φιλεύσπλαχνο¨ θεό τον εβραίων βρίσκουν όμοιο με τους Αιγύπτιους θάνατο! Το Πάσχα, οι θεϊκή παράτρεξη δεν είναι για αυτούς. Θυμηθείτε «ουτος ειναι ο νόμος του Πάσχα. Ουδείς αλλογενής θέλει φάγει απ’ αυτου» ο δούλος του οποίου η μητέρα δουλεύει στο μύλο αλλά & ο αιχμάλωτος στο δεσμωτήριο, αν & ολότελα αθώοι, αν & εντελώς άσχετοι αλλοεθνείς, δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στη σωτήρια πασχαλινή δίαιτα, χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο αποκάλυψης το γιγάντιο σχέδιο εξόντωσης των θανάσιμα παγιδευμένων Αιγυπτίων.

Και ξαναρωτώ, υπάρχει άλλη εξήγηση στο γιατί πεθαίνει ο κακομοίρης ο δούλος στο μύλο & ο δύστυχος αιχμάλωτος στα αιγυπτιακά δεσμωτήρια; Η ίδια λοιπόν η βιβλική αφήγηση ομολογεί θρασύτατα την αδυναμία της αβρααμικής θεότητας να τηρήσει έστω & τα στοιχειώδη όρια δικαιοσύνης. Σκοτώνει αδιακρίτως εχθρούς, αλλοεθνείς δούλους & κρατούμενους. Ποιος… θεός λοιπόν & ποια… πρωτότοκα! Εδώ έχουμε μια καθαρή ομολογία μαζικής εγκληματικής ενέργειας που στρέφεται χονδροειδώς και αδιακρίτως εναντίων όσων αγνοούν τα σωτήρια μαγειρέματα του αρχιμαγγανιστή Μωυσή!

Και ξαναρωτώ γιατί η θεότητα σκοτώνει αδιάκριτα εχθρούς & ξένους;

«Πάσχα» η εκτέλεση

«καί έγινε βοή μεγάλη εν τι Αιγύπτο»…

«Καί εσηκώθη ο φαραώ τήν νύκτα, αυτός καί πάντες οι θεράποντες αυτου καί πάντες οι Αιγύπτιοι… διότι δέν ητο οικία εις τήν οποίαν δεν υπήρχε νεκρός»

Η νύχτα της 7^ης ημέρας δεν πρόλαβε να τελειώσει. Πριν χαράξει η Αίγυπτος είχε βυθιστεί στο θρήνο. Έναν θρήνο τρομαγμένο & σαστισμένο, ένα κλάμα συντριβής & απορίας. Ο ¨θεϊκός θάνατος¨ άπλωσε τη μαύρη ανατριχίλα του σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η Αίγυπτος γονάτισε, θανάσιμα χτυπημένη μπροστά στο ¨θεό τον εβραίων¨. Μια ακόμα χώρα είχε χτυπηθεί κατάστηθα απ’ τις αιχμηρές ¨ευλογίες¨ του Αβραάμ.

Ο φαραώ συντριμμένος χωρίς να μας επιβεβαιώνεται αν έχασε ή όχι το γιό του τον πρωτότοκο: «εκάλεσε το Μωϋσην καί τον Ααρών διά νυκτός καί ειπεν: Σηκώθητε, εξέλθετε εκ μέσου του λαου μου καί σεις καί οι υιοί σας καί υπάγεται… καί εβίαζων οι Αιγύπτιοι τον λαόν διά να εκβάλωσιν αυτόν ταχέως εκ τού τόπου διότι ειπον. Ημεις πάντες αποθνίσκομεν.»

Η νίκη του Μωυσή ήταν μεγάλη. Όποιος έγεψε απ’ τη ¨θεϊκή οργή¨ σε λίγη ώρα ήταν νεκρός ή ετοιμοθάνατος. Ασφαλώς οικογένειες ολόκληρες είχαν αφανισθεί. Ο Μωυσής νυχτιάτικα ακόμα, παίρνει απ’ τον τρομοκρατημένο πλέον φαραώ την εντολή να φύγει. Ο λαός βιάζεται να απαλλαγεί από την βαριά παρουσία αυτού του… απίθανου λαού. Οι ισραηλίτες όμως είχαν εντολή για περισσότερες ακόμα αθλιότητες! Ναι ακριβώς τώρα στο αποκορύφωμα του ανθρώπινου πόνου, ο σκηνοθετημένος δόλος, το οργανωμένο έγκλημα, ο βδελυρότερος μαγγανισμός όλων των εποχών, μας δείχνει το αληθινό απάνθρωπό του πρόσωπο: «καί έκαμον οι υιοί ισραήλ κατά τον λόγον(εντολή) του Μωϋσεως καί εζήτησαν σκεύη αργυρά καί σκεύη χρυσα καί ενδύματα καί ο κύριος έδωκεν εις τόν λαόν χάριν ενωπίων των αιγυπτίων, καί εδάνεισαν (!) εις αυτούς όσα εζήτησαν καί εγύμνωσαν τους Αιγυπτίους»

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο Μωυσής και ο λαός τους εκμεταλλεύεται πέρα από κάθε όριο τον ανθρώπινο πόνο. Τα παραπάνω εδάφια ¨παίζουν¨ ολοφάνερα ανάμεσα στην επιθυμία για καύχηση στην επιτακτική ανάγκη για κάλυψη. Μα σε μένα φαίνεται ότι η καύχηση έχει νικήσει οριστικά & νομίζω πως το βλέπετε κι εσείς & θα το δείτε καλύτερα σε λίγο, οι άνθρωποι αυτοί καυχώνται αναίσχυντα & την ασύστολη αυτή καταδολίευση τους, εμείς την ονομάζουμε ¨άγιες γραφές¨ & ¨Ιερά γράμματα¨ & ορκίζουμε πάνω τους την αξιοπρέπειά μας!... μη χειρότερα!...

Δεν τολμώ να περιγράψω με λεπτομέρειες (αν & ίσως θα έπρεπε) τις σκηνές φρίκης & ανθρώπινου πόνου των αιγυπτίων, ανακατεμένες με τη χαριτωμένη υποκριτική συμπόνια των ανάλγητων ¨θεραπευτών¨ τους, που δύσοσμες αναδύονται απ’ τις βιβλικές αυτές αράδες!

Οι ¨απείρου κάλους¨ αυτές θεϊκές εικόνες επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά, πόσο κορόιδο μπορεί να πιαστεί κανείς όταν σέβεται, υπολήπτεται ή φοβάται ένα ουράνιο σκηνικό δυνάμεων. Τη λειτουργία των οποίων κάποιος άλλος ανέλαβε να του την περιγράψει. Η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι σχεδόν τίποτ’ άλλο, παρά η ατέρμονη επανάληψη αυτού συγκεκριμένου οδυνηρού λάθους.

Οι ισραηλίτες δεν δίστασαν στιγμή να ¨δανειστούν¨  ό,τι  πολυτιμότερο διέθεταν οι βαριά πληγωμένοι αιγύπτιοι. Ο εσπευσμένος εξευμενισμός της οργισμένης θεότητας είναι το βελτιωμένο παραμύθι της ¨χάρης¨ που ακριβοπλήρωσαν με ό,τι πολυτιμότερο τους απέμεινε οι μισοπεθαμένοι αιγύπτιοι. Είναι η στιγμή που ο πληγοθεραπευτής ¨δανείζεται¨ πια ό,τι θέλει, ενώ το θύμα παραδομένο στους πόνους του, πληρώνει(δανείζει) κατατρομαγμένο τα πάντα για τη λιγοστή ζωή που του απομένει. «Και εδάνεισαν εις αυτούς όσα εζήτησαν. Και εγύμνωσαν τους αιγυπτίους.»

Ο αρχικός δόλος έγινε φόνος αλλά κι αυτός συμπληρώνεται, μετά ληστείας. Όλοι οι κλέφτες ¨δανείζονται¨ γιατί όχι κι αυτοί που άλλωστε το κάνουν με ¨θεϊκή χάρη¨.

Θυμηθείτε μόνο ότι αυτή. Η δεύτερη άκρος επιτυχημένης οικονομική εξόρμηση στα σπίτια των νεκρών ή ετοιμοθάνατων αντιπάλων, δεν είχε συμβεί τυχαία. Ο Μωυσής & ο Ιοθόρ το είχαν προαποφασίσει με κάθε λεπτομέρεια από τη γη της προετοιμασίας στη γη Μαδιάμ. Η σκύλευση των νεκρών αιγυπτίων, είχε προαποφασιστεί τότε εκεί. Όσο για τον όρο ¨σκύλευση¨ (απογυμνώνω φονευθέντα εχθρό) μην ανησυχείτε δεν είναι καν δικός μου. Να πως αποδίδει τα όσα επρόκειτο ακόμα να συμβούν στους νεκρούς αιγύπτιους η μετάφραση των ¨Ο¨ «καί δώσω χάριν τω λαο τούτο εναντίων των αιγυπτίων όταν δε αποτρέχητε,  ουκ απελεύσεσθε κενοί αλλά ετήσει γυνή παρά γείτονος… σκεύη αργυρά καί χρυσά καί ιματισμόν καί επιθήσετε επί τους υιούς υμων καί επί τάς θυγατέρας υμων καί σκυλεύσετε τους αιγυπτίους.» Αυτά στη γη Μαδιάμ.

Στην Αίγυπτο τα πράγματα δεν φαίνεται να παρέκλιναν καθόλου απ’ τις προσχεδιασμένες αυτές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: «Οι δε υιοί ισραήλ εποίησαν καθά συνέταξεν αυτοις Μωυσης, καί ήτησαν(ζήτησαν) παρά των αιγυπτίων σκεύη αργυρά καί χρυσά καί ιματισμόν καί έδωκε κύριος την χάριν τω λαω αυτού εναντίον των αιγυπτίων, καί  έχρησαν αύτοις καί εσκύλευσαν τους αιγυπτίους».

Άψογος σχεδιασμός, άριστη εκτέλεση. Εμπνευστής μάλιστα αυτής της απίθανης ιδέας ο ίδιος ο θεός. Μόνο που τα λόγια των Ο΄ μαρτυρούν πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία τη λειτουργία του δόλου που εδώ ονομάζεται όχι πλέον ¨δόλος¨, ούτε ¨ευλογία¨, αλλά ¨χάρη¨.

Εδώ φαίνεται πια ότι η ¨χάρη¨ που δίνει ο θεός είναι σαφώς ¨εναντίων των Αιγυπτίων¨. Γιατί αφού τους ¨έχρησαν¨(μεταχειρίστηκαν-χρησιμοποίησαν) με λίγα λόγια παραπλάνησαν μέχρι θανάτου, τους σκύλευσαν πράγματι καθώς τους ¨ξεγύμνωσαν¨ νεκρούς απ’ τα τιμαλφή & τα βαρύτιμα ρούχα τους.

Δεν πιστεύω, ν‘ αποπειραθεί στα σοβαρά κανείς, στα παραπάνω εδάφια, οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία; Οι άνθρωποι αυτοί καυχώνται ολοφάνερα για την επιτυχία του απάνθρωπου σχεδίου τους. Και αυτοί καλά καυχώνται… δική τους είναι η απεχθείς αυτή φυλετική ιστορία, με ό,τι θέλουν καυχώνται… εμείς όμως γιατί τους υμνούμε χιλιετίες τώρα;

Η ιστορία των πατριαρχών έρχεται & συμπληρώνεται με ένα μοναδικό αντάξιο αποκορύφωμα. Η μαζική δολοφονία των Αιγυπτίων ξεπερνά σε μεγαλείο & λεπτομέρεια σύλληψης, ακόμα κι αυτήν της ανατριχιαστικά αδικοχαμένης πόλεως ¨Συχέμ¨ όπου η ¨Δείνα¨ & το ¨μετά δόλου¨ σκεπτικό των πατριαρχών αδερφών της μας είχε αφήσει άναυδους. Εδώ, στην πολυύμνητη ¨έξοδο¨ απ’ την Αίγυπτο, ο Μωυσής αποδεικνύεται όχι μόνο αντάξιος των χαλδαιο-εβραίων προγόνων του αλλά & γίγαντας της παραπλάνησης, μιας & μέχρι σήμερα (φαίνεται αληθινά απίστευτο) εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι υμνούν ακόμα ανεπιφύλακτα άνθρωποι ανά την υφήλιο υμνούν ακόμη ανεπιφύλακτα με πράξεις, λόγια & εορτασμούς, τα θαυμαστά του κατορθώματα!

Πριν κλείσουμε με τα καταπληκτικά κατορθώματα της εξόδου από την Αίγυπτο, θα ήθελα να τονισθεί ότι αυτοί ακριβώς η φράση των ¨Ο΄¨ με την οποία τελειώνουν & τα εκπληκτικά γεγονότα των πληγών της Αιγύπτου: «έχρησαν και εσκύλεψαν τους Αιγυπτίους» είναι & η πλέον αποκαλυπτική ομολογία & επικύρωση των όσων έχουμε πει μέχρι τώρα για τους ανθρωποκίνητους μηχανισμούς των πληγών αυτών. Και για να γίνω σαφέστερος ρωτώ: Αν μόνο τα πρωτότοκα της Αιγύπτου είχαν πεθάνει (που σημαίνει ένας το πολύ δύο νεκροί σε κάθε σπίτι) από την καθ’ όλα θεϊκή πληγή όπως για λόγους συγκάλυψης ισχυρίζεται η αφήγηση, θα ήταν ποτέ δυνατόν η σκύλευσή τους από τους ισραηλίτες; Μπορεί να σκυλεύσει κανείς έναν νεκρό ενώ των περιτριγυρίζουν οι υγιέστατοι θρηνώντες συγγενείς του; Ασφαλώς όχι. Η καταγεγραμμένη λοιπόν αυτή σκύλευση, αφού συνέβη, σημαίνει απλά & μετά βεβαιότητος ότι το θανατικό χτύπησε μαζικά & αδιακρίτως, αχρηστεύοντας οικογένειες ολόκληρες ώστε να είναι ανεμπόδιστα δυνατή η σκύλευση των νεκρών! Το ίδιο ακριβώς θα ήταν αδύνατον να συμβεί αν μοναδικός νεκρός σε κάθε οικογένεια ήταν μόνο ο πρωτότοκός της. Καμιά οικογένεια, για καμιά ¨χάρη¨ & για κανέναν άλλο λόγο, δε θα επέτρεπε από αυτό τη σκύλευση των αγαπημένων της νεκρών. Αυτό όμως επαναλαμβάνω, θα ήταν δυνατόν μόνο αν η οικογένεια ολόκληρη είχε ξεκληριστεί ή ευρίσκετο κατάκοιτη ημιθανής, ανίκανη να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση στους σκυλευτές των νεκρών της. Άλλωστε, για όσους όλα αυτά φαίνονται υπερβολικά θυμηθείτε ότι ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκύλευσης εφάρμοσαν & για την πόλη Συχέμ. Όλες μας λοιπόν οι διαπιστώσεις επιβεβαιώνονται απόλυτα, ακριβώς με τη φράση που τελειώνουν οι πληγές της Αιγύπτου: «καί έδωκεν κύριος την χάριν το λαο αυτου εναντίων των Αιγυπτιων καί έχρησαν αυτοις καί εσκύλευσαν τούς Αιγυπτίους».

Αλήθεια, με ποιες θεολογικές αλχημείες, κατάφεραν να μετατρέψουν την ολοφάνερη αυτή δύσοσμη εβραιοβιβλική μαγγανεία… Το ανεπανάληπτο αυτό ντοκουμέντο της ντροπιασμένης ενοχής, σε αξιολάτρευτη ιερή θρησκευτική ιστορία; Πότε επιτέλους, οι κατ’ επάγγελμα υμνητές της εβραϊκής θεουργίας, θα σταματήσουν να ανακαλύπτουν με παιδικό ενθουσιασμό αξιοπρεπείς θεολογικές ερμηνείες, εκεί που με περίσσιο θάρρος είναι γραμμένη, μόνο η περιπαιχτική καύχηση ενός δολόφρονου ιερατείου;

Πριν προχωρήσουμε στην επόμενη μεγάλη αφηγηματική περίοδο της ¨εξόδου¨ απ’ την Αίγυπτο θα ήθελα να ξανατονίσω μερικά πράγματα για την αναπάντεχη χάρη που μας κάνουν τα σχεδόν ¨ξεσκέπαστα¨ βιβλικά κείμενα χαρίζοντάς μας άφθονες λεπτομέρειες για τον τρόπο δράσης των πατριαρχών. Κι αυτό γιατί εξακολουθεί να μου προκαλεί κατάπληξη το γεγονός. Ότι ενώ τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι ορατό σε μια απλή συνηθισμένη ανάγνωση & τίποτε παρόμοιο με τις εδώ αναφερόμενες ερμηνείες,  δεν έχει ακουστεί ή γραφτεί μέχρι τώρα (εγώ τουλάχιστον δε γνωρίζω κάτι σχετικό), ολόκληρη η αφήγηση αποκαλύπτει σχεδόν αβίαστα τα μυστικά της, όταν σταθείς επίμονα σ’ αυτό που εγώ αποκαλώ ¨αβρααμικό γρίφο¨. Όλα λοιπόν ξεκίνησαν τη στιγμή που βρέθηκα υποχρεωμένος να ερμηνεύσω τις ¨πληγές¨ του Αβραάμ & την επαναλαμβανόμενη συνταγή της δολιότητάς του. Έκπληκτός λοιπόν είδα, ότι η ερμηνεία του ¨αβρααμικού γρίφου¨, παραδίδει αυτόματα τις επόμενες αφηγήσεις των βιβλικών ηρώων, κυριολεκτικά ¨ξεσκέπαστες¨ στα μάτια & του πιο απροετοίμαστου ερευνητή!

Έτσι όλη αυτή η εκπληκτική παρέλαση των δόλιων ηρώων της ¨κραταιάς χειρός ¨ ξεκινά μόνη της, μπροστά στα έκπληκτά σου μάτια, όταν σταθείς στην κατάλληλη αφετηρία της & λύσεις το ¨γρίφο του Αβραάμ του Χαλδαίου¨!

Μοναδική δε ερμηνεία για τις άφθονες αποκαλυπτικές λεπτομέρειες που ελαφρός συγκαλυμμένα παρέμειναν στα βιβλικά κείμενα είναι, όπως & αλλού προανέφερα πρώτον: ότι το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε για να γίνει η βάση οποιασδήποτε σεβάσμιας θρησκευτικής σκέψης, αλλά για να καταγράψει τους καταπληκτικούς ομολογουμένως άθλους των ηρώων της φυλής & δεύτερον: στη βιβλική αφήγηση (που σαφώς δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένα γραπτό εβραϊκό φυλετικό κειμήλιο) έπρεπε να διατηρηθούν συγκαλυμμένες όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να αναστήσουν τα πραγματικά γεγονότα, ώστε με την το κατά το δυνατόν πιστότερη αναπαράσταση των ¨ενδόξων¨ πατριαρχικών άθλων, να ¨φωτίσουν¨ όλους τους κατοπινούς φιλόδοξους ήρωες της φυλής με τις εκπληκτικά διαφωτιστικές γραπτές συνταγές της νίκης. Όπως άλλωστε & έγινε, μάλιστα με το παραπάνω. Το βιβλίο αυτό έγινε πράγματι το πολύτιμο οπλοστάσιο δόλου του φυλετικού εβραϊκού ιερατείου, απ’ όπου μετά τη μακροχρόνια συγκέντρωση αβρααμικής σοφίας εκτίναξαν με πρωτοφανή δύναμη τις ευλογίες του Αβραάμ σε όλες της φυλές της Γης! Ναι, φαίνεται πως ούτε εγώ, αλλά ούτε & συ ξεφύγαμε τελικά απ’ τις συνέπειες αυτής της μαύρης αβρααμικής εφεύρεσης. Κι ας χάσκουμε από έκπληξη χιλιάδες χρόνια ¨μακριά¨ απ’ τις απίθανες αυτές ιστορίες δόλου…

Τη νύκτα εκείνη

Ας επαναλάβουμε όμως με προσοχή τα βασικά στοιχεία της αφήγησης. Τι ακριβώς μας είπε;

Να πάρουμε ένα αρνάκι απ’ τα δικά μας, να το προσέξουμε ιδιαίτερα τις τελευταίες 4-5ημέρες & αφού το σφάξουμε νωρίς τα’ απόγευμα, να βάψουμε με ένα ματσάκι ρίγανη εμφανώς το κατώφλι & τους παραστάτες της εξώπορτας. Το αρνί απαγορεύεται να τεμαχιστεί ώστε εκ του ασφαλούς να μη χωράει να γίνει γεύμα στη μαρμίτα. Οπωσδήποτε πρέπει να αποφύγουμε την κατσαρόλα «μη φάγετε απ’ αυτου… βραστόν εν ύδατι». Αλλά & τα εντόσθιά του να μείνουν πάνω του ώστε να μη γίνουν άλλο γεύμα - προφανώς κατσαρόλας. Και να έρθουν όλοι & να μετρηθούν καλά για να φάνε στα σίγουρα όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν απ’ αυτό το ψητό δείπνο κι όχι απ’ οποιοδήποτε γεύμα κατσαρόλας. Όλοι λοιπόν «οπτόν»(ψητών) & οπωσδήποτε όχι βραστό: «μηδέ βραστόν εν ύδατι». Μακριά λοιπόν από κατσαρόλα… αναρωτιέται όμως κανείς: Μα γιατί τόση μαγειρική για ένα ¨θαύμα¨; Δε θα μπορούσε επιτέλους ο θεός να σκοτώσει τους Αιγυπτίους, χωρίς τόσες λεπτομερείς κινήσεις μαγειρικής λατρείας;

Γιατί την ώρα που οι άλλοι θα πεθαίνουν, εμείς πρέπει να δίνουμε όλη μας την προσοχή στον τρόπο που θα φαγωθεί ένα αρνί; Κι επιτέλους, γιατί οπωσδήποτε μακριά απ’ την κατσαρόλα; Για τον πολύ απλό λόγο. Το ¨κραταιό χέρι¨ θα αφήσει την οργή του να εκδηλωθεί αυτό το βράδυ, στο χώρο όπου στήνεται η βραδινή κατσαρόλα! Μα… πως είναι αυτό δυνατόν; Απλό & πανεύκολο. Από την καμινάδα του χαμηλοτάβανου αιγυπτιακού σπιτιού!

Ναι, αυτός πρέπει να είναι ο μόνος τρόπος που ο «εξολοθρευτής» δένοντας όλα τα κομμάτια της αφήγησης θα διέλθει εν μέσω των οδών της Αιγύπτου δια να πατάξει αυτήν! Τρόποι; Υπάρχουν πολλοί.

Αθόρυβα στους δρόμους της λαβωμένης πόλης μ’ ένα απλό ραβδί(μακρόξυλο) στο χέρι με κατάλληλη υποδοχή, θα μπορούσε μόνος του κάποιος να φέρει τη θεϊκή οργή κατευθείαν μέσα στην καμινάδα. Με δύο άτομα, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο εύκολο καθώς πατώντας ο ένας στο λυγισμένο γόνα το του άλλου, μπορεί να επιδαψιλεύσει με ακρίβεια την ουράνια οργή, που υποχρεωτικά θα καταλήξει στην χύτρα των κουρασμένων απ’ το κάματο της ημέρας Αιγυπτίων, καθώς αμέριμνη στην προστατευμένη θαλπωρή του σπιτιού τους περιμένουν να γευθούν το ευωδιαστό βραδινό τους. Τώρα, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα γιατί ψόφησαν ξαφνικά οι σκύλοι & την περίεργη εντολή εξόντωσής τους «Επί τούς υιούς όμως ισραήλ δεν θέλει(διάβαζε δεν πρέπει να) κίνηση σκύλος τήν γλωσσαν αυτου» τώρα την καταλαβαίνουμε & μάλιστα με το παραπάνω.

Οι ομάδες έπρεπε να κινηθούν γρήγορα, αθόρυβα & χωρίς λάθη. Σε μια άλλη εκδοχή, κάποιος στο ρόλο του εξολοθρευτή βαδίζει φυσιολογικά στους παντέρημους δρόμους. Αφού εντοπίσει το σπίτι χωρίς τα απαραίτητα σημάδια στην πρόσοψη, κάνει νεύμα στη δυάδα των νεαρών συνεργατών του που κινούνται προσεκτικά κι αθόρυβα αθέατοι πίσω απ’ το σπίτι χωρίς τα κόκκινα σημάδια. Ο ένας πατώντας στα χέρια του άλλους ¨φτάνει¨ στην ταράτσα του χαμηλού πλινθόκτιστου σπιτιού, που σε λίγο θα θρηνήσει τον πρώτο που θα γευθεί από την δραστικότερη αυτή τη φορά πικρή θεϊκή οργή!

«οπτόν» λοιπόν ούχι «εν υδατι» ήταν απόψε το μενού της σωτηρίας!

Μόνον έτσι λοιπόν, ο νυχτερινός ¨εξολοθρευτής¨ φαίνεται να δίνει νόημα σ’ ολόκληρη αυτή την περίπλοκη βιβλική διαδικασία! Παρέρχεται, κάνει ¨πάσχα¨ ή παράτρεξη, σ’ όλα τα σπίτια που τα τρία σημάδια αίματος είναι ορατά. Σ’ αυτά σαφώς μένουν δικοί τους.  Εδώ έφαγαν ψητό αρνί, εδώ δεν μπήκε κατσαρόλα. Και το αίμα που τόσο ξεκάθαρα φαίνεται στους δύο παραστάτες της πόρτας & στο ανώφλι, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι σ’ αυτό το σπίτι έχουν τηρηθεί όλες οι οδηγίες της σωτήριας δίαιτας! Ακόμα κι από ενδεχόμενο λάθος, αν δηλαδή τα σημάδια δεν είναι ορατά, από κλειστές αυλόπορτες, σκιερές γωνίες κλπ, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, γιατί κάτω στη βάση της καμινάδας δεν υπάρχει η συνηθισμένη βραδινή κατσαρόλα.

Στα σπίτια που τα σημάδια αίματος δεν υπάρχουν, ολοφάνερα μένουν άνθρωποι που δεν μετέχουν στην σωτήρια μαγειρική του πάσχα. Κανείς σ’ αυτό το σπίτι δεν μπορεί να υποπτευθεί ότι το «έν ύδατι» δείπνο(βραστό), που ετοιμάζεται στη σπιτική εστία, θα το χτυπήσει ¨ουρανοκατέβατη πικρή θεϊκή οργή¨! Εδώ λοιπόν ο εξολοθρευτής δεν θα κάνει ¨παράτρεξη¨(πάσχα), εδώ πρέπει με σιγουριά να χτυπήσει.

Μα μπορούσαν να δουν τα κόκκινα σημάδια μεσ’ τη σκοτεινή νύχτα; Ασφαλώς, η 14^η του μηνός ¨Νισάν¨ στην οποία ορίζεται το εβραϊκό πάσχα είναι νύχτα ολόλαμπρης πανσελήνου!¹⁴⁴  Ρωτήστε επ’ αυτού οποιονδήποτε γνώστη & θα σας βεβαιώσει ότι το εβραϊκό πάσχα ορίζεται με την πλήρη φάση του φεγγαριού & φυσικά αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο, ο εξολοθρευτής(δεν γινόταν αλλιώς) έπρεπε να βλέπει όσο γίνεται καθαρά & γρήγορα. Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να φανταστούν στο γεωγραφικό πλάτος της Αιγύπτου, την φωτεινότητα μιας πανσελήνου.

Μα δεν υπήρχαν σκύλοι, να γαβγίσουν την ασυνήθιστη νυχτερινή δραστηριότητα; Είπαμε πως όχι. Όχι μόνο γαβγίσματα, αλλά ούτε ένας γρυλισμός δεν ακούστηκε στη νεκρική σιγή της νύχτας. Η εντολή του Μωυσή «ου γρύξει κύων τη γλώσση αυτου» δεν άφησε περιθώρια στους σκύλους της Αιγύπτου να εκτελέσουν τα φυσικά τους σωτήρια καθήκοντα. Είχαν είδη προ ημερών αφανιστεί.

Δεν υπήρχαν όμως ούτε άνθρωποι στους δρόμους ή τις αυλές, που θα εμπόδιζαν τον ανέλπιστο αυτόν ¨ουρανοκατέβατο¨ εξολοθρεμό;

Είχε λάβει τα μέτρα του & γι’ αυτό ο Μωυσής. Ο ίδιος είχε φροντίσει να ακούσουν καλά την ακριβή ώρα, που η απειλή του θανάτου θα τριγυρνούσε κυριολεκτικά στους δρόμους της Αιγύπτου. Είχε φωνάξει δυνατά «τάδε λέγει κύριος περί μέσας νύκτας εγώ(ο εξολοθρευτής) εισπορεύομαι εις μέσον Αυγύπτου ». Ή όπως το αποδίδει η γνωστή μας μετάφραση «ούτω λέγει ο κύριος περί τό μεσονύκτιον εγώ θέλω εξέλθει εις τό μέσον της Αιγύπτου καί παν… εν τη γη της Αιγύπτου θέλει αποθάνει»

Όταν λοιπόν όλοι ξέρουν ότι το θανατικό θα κυκλοφορήσει «περί το μεσονύκτιον» έξω στους δρόμους της Αιγύπτου, είναι φυσικό κανείς να μη βγει έξω για να το συναντήσει. Οι Αιγύπτιοι οπωσδήποτε δε σκοπεύουν να βγουν από τα σπίτια τους, αυτή τη νύχτα του χαμού. Ο εκπληκτικός Μωυσής κατάφερε να τους μαντρώσει σαν τα πρόβατα πριν τη σφαγή, βάζοντάς τους για φύλακα μονάχα τον ίδιο τους το φόβο! Στην κατεύθυνση αυτή η βιβλική αφήγηση προσθέτει τη σαφή εντολή του Μωυσή, με την οποία παγιδεύει τα θύματα του μέσα στη θανάσιμη ¨ασφάλεια¨ του σπιτιού τους, απομακρύνοντάς με σαφείς εκφοβισμούς απ’ τους νυχτερινούς δρόμους της Αιγύπτου «ουδείς θέλει εξέλθει εκ της οικίας αυτου έως πρωί διότι ο κύριος θέλει περάσει για να πατάξη»

Η εντολή βέβαια αυτή στο κείμενο φαίνεται να απευθύνεται στους ισραηλίτες. Επιμένω όμως, ότι αυτοί, είχαν κάθε λόγο να την μεταφέρουν ¨σπλαχνικά¨ στους γείτονές Αιγύπτιους, σαν φιλική συμβουλή καθώς τους έπαιρναν γι’ αντάλλαγμα τα αργυρά & χρυσά τους σκεύη, ευχόμενοι ίσως στους τρομοκρατημένους Αιγύπτιους ¨καλό πάσχα¨ - καλή παράτρεξη & σωτηρία! Βέβαια για τα αληθινά σημάδια αίματος… ούτε κουβέντα.

Γι’ αυτά τα σημάδια του αίματος & τη συμμετοχή τους στη διαδικασία της σωτηρίας η αφήγηση γίνεται ενοχλητικά αποκαλυπτική λέγοντας: «καί όταν ίδη τό αίμα τό ανώφλιον καί επί τούς δύο παραστάτας, ο κύριος θέλει παρατρέξει την θύραν καί δεν θέλει αφήσει τόν εξολοθρευτή νά… πατάξη»

Κι αλλού «καί τό αίμα εισθαι εις εσας διά σημειον επί των οικειων, εις τας οποίας κατοικειτε καί όταν ειδώ τό αίμα, θέλω σας παρατρέξει» Αυτά λέξει ο κύριος & εμείς λέμε με τη σειρά μας, ότι ο ¨κύριος¨ αυτός, τη βραδιά εκείνη, δε φαίνεται να βλέπει & πολύ καλά πολύ περισσότερα από ένα ν οποιοδήποτε εβραίο!

Η νύχτα αυτή θα πρέπει να μείνει στην ανθρώπινη ιστορία σαν το μεγαλύτερο έγκλημα μαγγανισμού όλων των εποχών! Κι όμως, γιορτάζεται δυστυχώς ακόμα & μεγαλόπρεπα με απαράλλαχτες σχεδόν όλες τις βασικές λεπτομέρειες της απ’ όλους μας, σ’ ολόκληρο το δυτικό κόσμο, ως ένδοξη νύχτα νίκης της ζωής επί του θανάτου. Ενώ θα έπρεπε να θυμίζει εντελώς το αντίθετο! Να είναι άραγε αυτό, η καλύτερη απόδειξη ότι οι αφέλειες των λαών κρατούν χιλιετίες;

Παραθέτω ατόφια την πιο φονική αλλά & τραγικά διάσημη συνταγή μαγγανισμού (δολοφονικής φαρμακευτικής μαγειρικής) που γράφτηκε ποτέ για έναν ολόκληρο λαό:

«καί φάγονται τά κρέα τη νυχτί Ταύτη οπτά πυρί καί άζυμα επί πικρίδων έδονται. Ουκ έδεσθε απ’ αυτων ωμόν ουδέ ημημένον εν ύδατι, αλλ’ ή οπτά πυρί, κεφαλήν σλυν τοις ποσί καί τοις ενδοσθίοις»

Και η γνωστή σε όλους σας μετάφραση:

«Καί θέλουσι φάγει τό κρέας τήν νύκτα εκείνην οπτόν έν πυρί μέ άζυμα, καί με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό μή φάγητε απ’ αυτου ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά εν πυρί, την κεφαλήν αυτου μετά των ποδων αυτου καί των εντοσθίων αυτου»                              

Πως είναι δυνατόν να αμφιβάλλει κανείς διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια, ότι η μαγειρική κι όχι ο θεός σκότωσε τους Αιγυπτίους;

Πως είναι δυνατόν να μην βλέπει κανείς ακόμα & με τις πλέον ασθενικές κρίσεως, ότι κανένας αξιοπρεπής θεός δε θα χρειαζόταν τόση μαγειρική συμπαράσταση, για να μοιράσει με ακρίβεια το θάνατο στους εχθρούς του;

Πως είναι δυνατόν, διαβάζοντας όλα τα παραπάνω να προσπεράσεις αβασάνιστα τη σκέψη, ότι απλά ο Μωυσής μοίρασε με ακρίβεια ζωή & θάνατο στην Αίγυπτο με ένα μοναδικό μυστικό δείπνο; Τόσο μυστικό που ο τόσο μυστικό που ο Μωυσής όχι μόνο απαγορεύει με αυτό που αποκαλέι ¨νόμον του πάσχα¨ την συμμετοχή οποιουδήποτε αλλογενούς αλλά έχει λόγους να κρατήσει μυστικό το δείπνο & μετά την τέλεσή του. Έτσι, για μετά το δείπνο έχει δώσει την περίεργη εντολή: «ό,τι δέ περισσεύση απ’ αυτου(του αρνιού) έως το πρωί καύσατε εν πυρί»

Ολοφάνερα ο Μωυσής προσπαθεί να εξαφανίσει τα ίχνη του ομοιόμορφου σωτήριου γεύματος. Λαμβάνει τα μέτρα του για τον ενδεχόμενο αιφνίδιο έλεγχο του φαραώ. Επιτόπιο έλεγχο που θυμάται ότι ο φαραώ αποπειράθηκε (μετά τη σοβαρή πληγή των κτηνών) στα σπίτια των εβραίων. Για να είναι λοιπόν αδύνατον να φανεί, ότι οι εβραίοι σώθηκαν τρώγοντας όλοι ανεξαιρέτως σουβλιστό ψητό αρνάκι κι όχι φαγητό κατσαρόλας, καίνε όσο μπορούν τα τρυφερά υπολείμματα μέχρι το πρωί. Μα γιατί δεν βγαίνουν έξω, αν είναι έτσι να τα θάψουν θα ρωτήσει κανείς& παιδεύονται καίγοντάς τα & παραχώνοντάς τα στη θράκα; Η εντολή ήταν σαφής: «ουδείς θέλει… εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτου έως τό πρωί διότι ο κύριος θέλει περάσει διά νά πατάξει τους Αιγυπτίους». Έξω λοιπόν, ήταν μόνο όσοι ¨βοηθούσαν¨ τον ¨κύριο¨ να πατάξει τους Αιγύπτιους..

Το άνοιγμα της πόρτας, εκείνη τη νύχτα για οποιοδήποτε λόγο σε γέρους, παιδιά & γενικά σε άσχετους μόνο κακό μπορούσε να κάνει στη νυχτερινή περιπολία του εξολοθρευτή!

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μας πείθει ότι ο Μωυσής χειρίζεται με τέχνη τα δηλητήρια. Κάτι που αναφέρεται, μια και μοναδική φορά, αλλά συμμετέχει απαραίτητα στο σωτήριο φυλετικό δείπνο, η ύπαρξή του μάλιστα στο πασχαλινό τραπέζι υπογραμμίζει με πολύ σαφήνεια, τι ακριβώς είναι, αυτό που πρέπει να τους ¨παρατρέξει¨ να σωθούν. Μαζί λοιπόν με τον σπιτικό άζυμο ¨απείραχτο¨ άρτο και το ¨δικό μας¨ φυλαγμένο αρνάκι, πρέπει να καταναλώσουμε και πικρά χόρτα ή ¨πικρίδες¨ όπως είδαμε να τα αποκαλεί η μετάφραση των ¨Ο΄¨: Τι είναι όμως οι πικρίδες που αναφέρονται απλά και ως πικρά χόρτα;

{«Πικραλίδα: Μια των κοινών ονομασιών των φυτών: κιχώριον το εντετμημένον - ραδίκι ή πικρομάρουλο, ελμινθία ή ασπληνιοειδής, πικρίδιον το πικροειδές.

Κιχώριον: Ραδίκι(άγριο ή ήμερο) πικραλίδα ή πικρίδα. Το εντίβιον ή αντίδι ή πικρομάρουλο».

Γιατί όμως ο Μωυσής διάλεξε μια συγκεκριμένη κατηγορία πικρών αγριόχορτων, για να ταΐσει το λαό του παραμονές ακριβώς της μεγάλης φυγής; Μα ακριβώς γιατί τα πικρόχορτα αποτελούν μια πανάρχαια μορφή αντίδρασης, σε τροφικές δηλητηριάσεις. Ένα αντίδοτο τρόπον τινά, όπως ακόμα άλλωστε φαίνεται να υπονοεί το όνομα ¨αντίδοτον¨ και ¨αντίδιον¨ όπως αποκαλούμε την κατεξοχήν βρώσιμη πικρίδα το κοινό αντίδι.

Οι παρατηρητικοί λοιπόν άνθρωποι της αρχαιότητας (οι ιερείς ανάμεσα στους οποίους σπούδασε ο Μωυσής) είχαν υποψιαστεί ότι η διουρητική δράση των πικρών χόρτων, πολλές φορές βοήθησε τα πάσχοντα άτομα να συνέλθουν απ’ τα συμπτώματα ελαφρών τροφικών δηλητηριάσεων! Μ’ αυτό το ίδιο άλλωστε σκεπτικό, οι πικρές ουσίες μετατράπηκαν σιγά-σιγά στις πρώτες ουσιαστικά θεραπευτικές δυνάμεις που πρόσφεραν ανακουφιστική ίαση με την πικρότητά τους. Έτσι τα φάρμακα γεννήθηκαν ουσιαστικά κάτω απ’ την ελαφρά ή βαρύτερη χρήση (αραίωση) των πικρών ουσιών (φάρμακα- φαρμακεία).

Ο Μωυσής λοιπόν εδώ, που δεν στερείται ούτε γνώσεων ούτε σοφία εποχής, ομολογεί ουσιαστικά ότι προσφέρει με τα πικρόχορτα (πικρίδες) μια ελαφριά έστω προληπτική κάλυψη στο λαό του απ’ τα ποικίλα δηλητήρια που έζωσαν ασφυκτικά την Αίγυπτο. Αν δε σε κάποιον φαίνεται περίεργο ότι τα πικρά χόρτα επιστρατεύονται, για να προστατέψουν απ’ την πίκρα των δηλητηρίων, υπενθυμίζουμε ότι αργότερα ολόκληρη ¨σχολή¨ ιατρικής σκέψης στηρίχθηκε ακριβώς στην αρχή των ομοίων που γιατρεύουν τα όμοια ή ¨όμοια ομοίοις ιωνται¨ όπως έφτασε να ισχυρίζεται μερίδα του ιατρικού κόσμου.